Hormonsters

Ik zit nu al een tijd op de hoogste dosering hormonen, de opvliegers worden minder, maar m’n lontje is op sommige dagen korter dan ooit. Gelukkig mag ik dan de ‘ik ben zielig en slik hormonen-kaart’ trekken en bak ik af en toe een taart zodat niemand mij intens haat. De tabletjes alleen maken mij natuurlijk niet zwanger, nee we hebben ook ‘huiswerk’; dat wil zeggen dat je van cyclusdag 10 t/m cyclusdag 20 om de dag het ‘gezellig’ moet hebben in bed. Nou dat was na 1 cyclus al niet meer gezellig hoor kan ik je vertellen. Helaas ook nog steeds zonder resultaat, want de zwangerschapstesten blijven nog steeds 1 streepje aangeven en m’n cyclussen zijn langer dan ooit. Inmiddels is de tijd nu ook aangebroken dat vriendinnen zelfs hun 2e kindje verwachten en ik nog steeds bezig ben met die ene. Natuurlijk ben ik heel erg blij, ik gun ze het allemaal van harte, maar ik gun het mijzelf ook. Gelukkig heb ik het getroffen met heel lieve vriendinnen en houden ze een beetje rekening met mij wanneer zij babynieuws hebben, zo krijg ik hoogstpersoonlijk het nieuws te horen voordat het kenbaar wordt gemaakt aan anderen. Het lijkt mij ook zo rot om in een grote groep te horen te krijgen dat er iemand zwanger is, niet dat ik huilend naar de grond stort hoor, maar die blikken vol medelijden die ik dan misschien wel krijgt, of dat iedereen zijn enthousiasme misschien wel inhoud om mij minder rot te laten voelen, dat kan ik echt niet handelen. Super ongemakkelijk. Een voordeel van deze voortplantende vriendinnen is ook, naast dat er altijd wel een baby te knuffelen valt, ik ze ook ongegeneerd advies kan vragen; wanneer en hoe vaak heb jij het nou gezellig gehad in bed, waren dat ook 2 dagen achter elkaar of netjes om de dag zoals het advies van de gynaecoloog? Heb je ovulatietesten gebruikt? Welk merk dan en hoe donker was het streepje? Wanneer begon je met testen en wanneer was deze nou positief etc etc. Beetje onderzoek kan geen kwaad toch, zij zijn immers ervaringsdeskundigen, bij mij is dat al weer zo lang geleden.

Binnenkort heb ik dus weer een evaluatiegesprek met de gynaecoloog: Gaan we zo nog even door met de tabletjes of beginnen we aan plan ‘B’, hormooninjecties gecombineerd met echo’s. En daar lig ik dan nu al wakker van snachts, begint in m’n hoofd de discussie weer; Moet ik dat wel doen? Moet ik nu dan echt een plekje in de waarschijnlijk volle agenda van de gynaecoloog inpikken zodat kinderloze stellen later aan de beurt zijn, stellen zoals m’n zusje en haar man? Tess en ik waren altijd al hecht, maar doordat we in een soort van hetzelfde schuitje zitten hebben we nu helemaal geen geheimen meer voor elkaar. Ik kan heel goed met haar praten over dit hele traject; over de dosering hormoontabletten die we beiden slikken, over de bijwerkingen die we beiden ervaren en over de testen die alsmaar negatief blijven. Wij begrijpen elkaar als geen ander, maar toch schaam ik mij tegenover haar, want ik heb de hoofdprijs al twee keer gewonnen en toch zet ik alles op alles om dit nog een keer voor elkaar te krijgen…

Wil je meer lezen op Mamaplaats? Klik hier!