Hopen op een klein wonder, die niet zal komen...

In mijn vorige 2 blogs kon je lezen dat ik weer een positieve zwangerschapstest in handen had, precies 2 maanden na het definitieve afscheid van onze Jaime.

En de dag erna werden de tests negatief, en 3 dagen na de positieve test, kwam de helaas de vroege miskraam op gang.

Dat het nog om HCG zou gaan van de zwangerschap van ons engeltje Jaime, was volgens de gynaecoloog uitgesloten, na een tiental weken. Een vals-positieve test is zeer zeldzaam, dus het moest wel om een nieuwe zwangerschap gaan, bovendien had ik ook al een aantal dagen (dit begon al toen we nog op de Seychellen waren) wat minimale zwangerschapskwaaltjes, waardoor ik eigenlijk al wel wist dat het weer raak was.

Dit zullen ongetwijfeld ook wel meer mama's (to be) herkennen, dat als je eigenlijk al wel weet dat het mis is, en alle signalen daarvan zijn al aanwezig, je toch stiekem de ijdele hoop blijft houden, op een klein wondertje, dat het stiekem misschien toch nog goed gaat komen.

En dus bleef ook ik die valse hoop houden. Ik wilde het niet accepteren en geloven dat het weer mis was, voor de tweede keer in ruim twee maanden tijd, want we waren weer zo dichtbij. Tot gisterochtend zelfs nog. Dat was ook het moment, dat het bloeden alweer zo goed als gestopt was.

Tot gisterochtend heb ik nog verschillende (vroege) zwangerschapstesten gedaan, die allemaal uiteraard negatief bleven. Voor mij was de afsluiter de test van de Clearblue. Hoewel ik eerder vertelde dat ik die in de kast had laten liggen, om te bewaren voor een moment, dat ik zeker zou weten dat die positief zou uitpakken, kon ik me nu niet inhouden om hem toch te gaan gebruiken. De vroege test van Clearblue had immers nog iets minder HCG nodig, om een positief resultaat te laten zien, dus toch weer een klein sprankje hoop, ijdele hoop. En ook deze was negatief. Dat was toch een grote teleurstelling. Ik had tegen mezelf gezegd, dat als de Clearblue ook negatief zou zijn, het echt niet goed zou zijn, en ik dus ook moest stoppen met testen. Het drong wel enigszins tot me door, en ik kon me er wel een soort van bij neerleggen dat ik nu niet meer zou gaan testen. En toch blijft het verleidelijk om toch weer een testje te gaan doen (aangezien ik er nog meerdere in huis heb). Ook al weet ik verstandelijk dat het negatief zal zijn. Maar het gevoel en verstand liggen vaak zover uit elkaar, spreken elkaar zovaak tegen.

Ook dat gevoel is soms heel lastig. Ik heb me afgelopen dagen (of eigenlijk week) op lopen vreten met allerlei gedachten en gevoelens. De hoop dat het toch nog ergens goed gaat komen, terwijl je weet dat het niet zo is. En al die pijntjes die ik voelde, hoorde dat bij de miskraam, het zal toch geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn? Ik werd er gek van, en zo ongeveer heel Google afgezocht. De onzekerheid blijft. Ik wil gewoon het liefst zwart op wit bewijs hebben, met een echo of bloedonderzoek, om het 100% zeker te weten.

En nu zijn we weer terug bij af. Alweer. Weer teleurstelling en verdriet.

Binnenkort kan ik de ovulatietesten weer tevoorschijn halen, aangezien mijn cyclus erg onregelmatig is (altijd al zo geweest). En beginnen we weer opnieuw, en hopen op die ene wonder, welke niet in een miskraam of IUVD gaat eindigen.