Hiep Hiep Honderd

Het was weer even stil aan onze kant. Deze keer niet door groot, levensveranderd nieuws maar door een griepje en miscommunicatie. Kan natuurlijk gebeuren, en gezien we een week ziek op de bank hebben gelegen en een week hebben moeten bijkomen van de griep (we zijn schijnbaar echte oude lullen geworden) is er ook niet veel gebeurd dat de moeite waard is om te delen.

Daarvoor aan de andere kant gebeurde natuurlijk genoeg om te delen! En dan bedoel ik niet dat we carnaval hebben gevierd, nee zeker niet. Hoewel het vast vermakelijk zal zijn om te lezen hoe wild we hebben staan dansen en dat we zo hard met alle (slechte) muziek hebben meegebruld dat we nog steeds niet onze volle decibel ter beschikking hebben draaide carnaval voor mij dit jaar om iets heel anders.

Waar deze blog gaat over onze kinderwens en het nieuwe leven keken we die week juist terug op een leven geleefd (en gaande); we mochten de honderdste verjaardag van mijn oma vieren! Een prestatie die zo bijzonder was dat de burgemeester zelfs de moeite nam zijn carnavalspakje even in te wisselen voor zijn ambtsketen om oma te feliciteren.

Helaas is het geheugen van oma niet meer wat het geweest was, wat logisch is op haar leeftijd, dus het terug kijken en rappelleren op haar leven was een beetje lastig maar het feestje was desalniettemin zeer geslaagd. Nichtjes en zussen konden met moeder en oom verhalen van iets later in oma’s leven oprakelen, kleinkinderen konden genietend van de verhalen een diner naar binnen werken en oma genoot van het geroezemoes en stiekem twee toetjes.

Toch, ondanks het feest, de ballonnen en zelfs een poster waar groot ‘100’ pronkte vertikte oma het te accepteren dat zíj de jarige was. Elke keer als we vertelde dat ze 100 was geworden maakte ze duidelijk dat dat echt niet zo was, ze was misschien dan wel oud maar 96 op z’n best hoor. Een geloof dat er diep ingebakken zit want toen ik haar een glas sinaasappelsap gaf met de woorden “vol vitamines, dat is goed voor u!” antwoordde ze in volle overtuiging “nou, dan kan ik misschien nog wel 100 worden zelfs”.

Met die woorden in ons achterhoofd namen we afscheid want “ons eeuwtje” kan echt niet meer zo lang feesten zonder dutje, en vertrokken we naar onze andere oma om daar nog even een drankje te doen voor we aan onze rit terug naar huis begonnen. Nou willen geen van de aanwezigen daar 100 worden dus hebben we het sap maar ingewisseld voor een wijntje, minder gezond maar minstens zo gezellig! En toen ik de fles terug in de koelkast zette zag ik daar een pak multivitamine staan als een kleine belofte waar ik toch even nog blijer van werd.