Het wachtbankje

De +-2 weken tussen de eisprong/bevruchting en de positieve/negatieve test heten ook wel de ‘wacht weken’, ongeveer de langste 2 weken van je cyclus wanneer je ‘aan het proberen bent’, je zit op het ‘wachtbankje’ zeggen ze wel eens.

Ik heb bijna 3 jaar geleden al plaatsgenomen op dat wachtbankje, want álles staat in de wacht, veel meer dan je denkt. Van het plannen van een vakantie, want; ‘nog even wachten, stel dat ik zwanger ben’ van het zoeken naar een nieuwe baan; ‘wie neemt er iemand aan die midden in vruchtbaarheidsbehandelingen zit’. En van iets kleins als het kopen van nieuwe kleren; ‘want 100 euro uitgeven voor een broek die je over 2 maanden kan inruilen voor een zwangerschapsbroek doe ik ook niet’ tot aan iets groots zoals het plannen, dan wel uitstellen van de bruiloft.

Ook nu, nu ik weer volop aan het eitjes kweken ben, is het lastig dingen te plannen.

Want hoe voel ik mij over een paar dagen, is het lopen dan weer zo pijnlijk? En hoeveel dagen ben ik uit de running na de punctie? Of wordt deze weer gecanceld?

En als er niet zo veel eitjes zijn gaan we toch een ‘verse’ terugplaatsing doen, dan ben ik deze maand misschien wel zwanger, of toch over 2 maanden, of zou de terugplaatsing nog voor onze vakantie in Italië kunnen?

Kortom, veel uitstellen, afwachten en ‘we zullen wel zien’.

Morgen heb ik de punctie, mn eitjes waren niet heel veel gegroeid, nou ja, niet in heel grote getalen. Wat opzich goed nieuws is natuurlijk gezien daarom de vorige poging afgeblazen is, maar het zou nu zelfs morgenochtend na mn infuus met roesje afgeblazen kunnen worden omdat het er maar 2 zijn. Als het er iets meer zijn gaat het wel door en zou ik eind vd week een terugplaatsing mogen verwachten; ofwel dan ben ik ineens zwanger (in fertiliteitsland noemen ze dit ‘pupo’; pregnant untill proven otherwise), maar nu wil het zo zijn dat er zo ineens vocht in mn baarmoeder zit wat er niet hoort en hierdoor een embryo niet teruggeplaatst mag worden.

Kortom ik weet nu, 12uur van te voren, wederom niet waar ik aantoe ben, gewoon dom afwachten. Op dat bankje weer, scheelt dat die warm is, want ik zit er al bijna 3 jaar.

Inmiddels heb ik de punctie gehad, voor de meeste mensen erg gevreesd, maar het viel mij 100% mee, ik heb vrijwel niks gevoeld en alles meegekregen. Ik was druk in gesprek met de gynaecoloog terwijl ik de holle naald in mn follikels zag gaan, super interessant om te zien. Na een kwartier was ik terug op de uitslaapkamer waar ik heerlijk mn kopje koffie heb opgedronken wachten op de vrouw van het lab met mijn eicel-score. Na mijn koffie en beschuitje stond ze aan mijn bed; toch nog 16 eicellen gevonden, we gaan ze bekijken en bevruchten en bekken je morgenochtend met de stand van zaken. Zestien! Dat is toch veel meer dan ik had gehoopt, super blij!

Het is niet zo dat alle aangeprikte follikels eitjes bevatten en dan alle eitjes wel volgroeid zijn om überhaupt bevrucht te worden, vervolgens wordt niet elke eicel bevrucht en groeit elke bevruchte eicel ook niet door tot een mooie blastocyst, ofwel; een embryo die goed genoeg is om de vriezer in te gaan. Kortom; een hele afval-race, het kan dus best zijn dat er van die 16 maar 3 over blijven, of 5 of 10, of zoals het stemmetje in mn achterhoofd zegt 1, lekker optimistisch wel.

Omdat ze vanaf 15 eicellen het ‘hyperstimulatie protocol’ inzetten, moet ik vooral rustig aandoen, liters water drinken, een keertje bloedprikken en een extra echo ter controle, een verse terugplaatsing is dan meestal ook van de baan, tenzij het er toch goed uit ziet.

De dagen die volgden werd ik dagelijks gebeld met de stand van zaken over mijn baby’s in het lab, van de 16 waren er helaas maar 7 rijp, daarvan zijn uiteindelijk 6 embryo’s overgebleven en die hebben allemaal de vriezer gehaald! Prima score volgens het lab, daar mag menig stel jaloers op zijn! Op naar de terugplaatsing!