Het langverwachte telefoontje...

Het is de dag na de eicelpunctie, waarop we te horen krijgen of er deze keer wél bevruchtingen zijn. Met de IVF-poging waren er geen bevruchtingen, dus het is best spannend of het nu wel goed is. De telefoon gaat. Het is Düsseldorf met het verlossende telefoontje. Het is zaterdag, dus er zijn geen Nederlandse contactpersonen aanwezig. In het Duits begint de medewerker te vertellen dat 6 van de 9 eicellen rijp zijn. Ergens vind ik het positief dat ze daarmee begint en niet met ‘we hebben helaas geen goed nieuws’, zoals de vorige keer. Ze vertelt dat er 3 van de 6 eicellen succesvol bevrucht zijn. Mijn hart maakt even een sprongetje. Yes! Het is dus mogelijk! Er is nog hoop! Wat een opluchting! Ze benoemt nog wanneer ik word verwacht voor de terugplaatsing en dat ik daar later nog informatie over krijg. De bevruchte eicellen moeten echter nog wel 5 dagen doorgroeien. In dit groeiproces stoppen er helaas ook nog vaak embryo’s met delen. Ergens zijn we heel erg blij dat er bevruchtingen zijn, want er is nog hoop dat we papa en mama mogen worden. Toch valt het ook wel tegen dat er maar 3 bevruchtingen uit zijn gekomen. Je leest soms ook dat sommige vrouwen wel 18 bevruchtingen ofzo hebben. Ik had gehoopt dat ik nu heel wat maanden achter elkaar terugplaatsingen kon gaan doen. Of het liefst natuurlijk maar één terugplaatsing, die dan direct raak is. Mijn drie bevruchte eicellen zitten nu in ieder geval in de broedstoof, met time-laps monitoring. Hopelijk houden ze het allemaal vol tot de terugplaatsing! Het blijft nog even spannend!