Gewoon een beetje boos

Vandaag ben ik gewoon een beetje boos. Nou ja, een beetje? Eigenlijk ben ik gewoon woest, gefrustreerd en verdrietig. 

Er zijn maar weinig mensen die mij ooit boos hebben gezien, sterker nog, ik herken mezelf vandaag even niet. Zo boos ben ik. Waar ik dan boos op ben? Op mijn lichaam, de wereld en iedereen. 

Ik ben inmiddels 2,5 jaar verder in mijn roadtrip op weg naar alleenstaand moederschap. Ik heb 12 iui behandelingen zonder hormoonstimulatie achter de rug en 1 iui behandeling met hormonen. Ook heb ik al tientallen (soms hele heftige) onderzoeken gehad. Hebben ze al vastgesteld dat ik vervroegd in de overgang ga raken, heb ik een uterus bicornis (baarmoederafwijking) en hebben ze adenomyose gediagnostiseerd. Ik ben 4 sterretjes verder, maar ik heb nog steeds niet in handen wat ik graag wil. 

Vandaag ben ik boos. Mijn laatste behandeling (de eerste met hormonen) is opnieuw een miskraam geworden. Deze miskraam was niet te vergelijken met mijn eerdere miskramen. Lichamelijk was het een hel, emotioneel een rollercoaster. Mijn kerst was er niet eentje voor in de boeken. 

Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen met wie ik kan delen. En was ik er weer helemaal klaar voor om mijn 2e poging in te gaan. Vorige week ben ik weer begonnen met spuiten. Dat is voor mij best een dingetje, want ik heb best wel een naaldenangst. Maar gelukkig ging dit direct weer goed. 

Vandaag mocht ik dan eindelijk weer naar het ziekenhuis voor een echo. Tijdens deze echo volgen ze mijn eitje op en bekijken ze wanneer ik mijn inseminatie ga krijgen. 

Super blij was ik dan ook om te horen dat er 1 eitje mooi aan het groeien is. Ook het baarmoederslijmvlies bouwt mooi op. Ik voelde het enthousiasme weer opborrelen. Eindelijk weer een blik op vooruit en kon ik wat er in december was gebeurd achter me laten. Vanwege de baarmoederafwijking, mag er bij mij maar 1 eitje tegelijk rijpen. Voor een tweeling is helaas niet voldoende plek. 

De echoscopist beweegt de echokop naar de andere kant. Hopelijk blijft het bij goed nieuws, en is er aan de andere kant geen ander groeiend eitje te zien. 

Er is goed en slecht nieuws. Er is in totaal maar 1 eitje te zien. Maar ze zien wel wat verontrustends. Het lijkt wat rommelig in mijn linkerbaarmoederhelft. De tweede echoscopist wordt er bijgehaald. 

Beide bevestigen dat er nog restweefsel zit van de miskraam. Ik hoor aan wat er me te wachten staat en knik dat ik het begrijp. Ik benader het pragmatisch. Prima, een hysteroscopie voor het verwijderen van het weefsel. "Mag ik dan daarna meteen weer door?" Hoor ik mezelf vragen. 

De echoscopist kijkt me aan en bevestigd dat dit mag. Vervolgens stelt ze de vraag die ik liever niet hoor: "gaat het?" 

Ik barst in huilen uit. Ik weet dat ik het feitelijk benader als een soort overlevingsmechanisme. Ik wil zo graag positief blijven en niet steeds stil moeten staan bij alles wat er mis gaat in mijn traject. Ik weet dat het soms zwaar is, maar ik wil gewoon vooral vooruit. 

Maar haar vraag triggert me. Ze neemt lief de tijd voor me en troost me. Ze zegt dat ik vandaag maar extra lief voor mezelf moet zijn. Enigzins gekalmeerd stap ik het ziekenhuis uit. Even in het toilet wat water in mijn gezicht en weer door. Ik weet dat ik alles wat me overkomt soms te snel opzij zet. Positief zijn is goed, maar stilstaan bij de emoties die het met zich meebrengt is ook goed. Ik hoor vaak dat ik te streng voor mezelf ben. En misschien hebben ze wel een beetje gelijk. 

Ik stap op de tram en app een aantal mensen die dicht bij me staan. Terwijl ik het berichtje typ, voel ik de tranen weer opkomen. Ik wil niet huilen, niet te midden van allerlei vreemde mensen. Ik merk dat ik de reacties niet kan lezen omdat ik anders weer in huilen uit ga barsten. Het huilen komt thuis wel... 

Er borrelt woede op. Woede en teleurstelling in mijn lijf. Waarom lukt het nou niet? Waarom blijven de vruchtjes niet plakken? Waarom laat mijn lichaam me zo in de steek? Verdien ik het dan niet? Heb ik er wel alles aan gedaan om het te laten slagen? 

Ik weet ook dat ik vandaag vol in mijn emoties zit. Morgen zijn die nare gevoelens weer weg en is er weer plek voor de positieve flow. En gebeurt dit morgen niet, dan komt dat later deze week wel weer. Het is goed dat het er even uit komt. 

Meer dan ooit voel ik de behoefte om het van me af te schrijven. Al langer loop ik met het idee om een blog te openen. Ik denk dat het me kan helpen mijn gevoelens te verwoorden, maar ook om zelf te volgen wat ik allemaal meemaak. Want na 2,5 jaar weet ik ook niet meer precies wat ik allemaal doormaak. Daarnaast houd ik enorm van schrijven en toch is het er nog niet van gekomen. Maar vandaag is misschien wel de dag...  Blog 1! 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️