Geduld, geduld...
En nog eens geduld.
Het is alweer 3 weken geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb, niet omdat ik er geen zin in had of omdat er niets gebeurd is maar omdat ik probeerde mezelf met andere onderwerpen bezig te houden zodat ik even afgeleid was.
De afgelopen periode bestond uit ongeloof en wantrouwen, eigenlijk zijn die wantrouwen er nog steeds maar we proberen "neutraal" te blijven. We hebben aan het eind van de vorige cyclus te horen gekregen dat de echoscopiste allang de punctie had mogen inplannen, ze wilde alleen even forceren naar grotere follikels. Dit heeft geresulteerd in een lichaam dat tegenwerkte en hormoon schommelingen... maaarr het kwam volgens de echoscopiste enkel door m'n hormonen en dus door mijn "rare" huishouden, weet je, prima, laat maar. Daar verder over in discussie gaan heeft geen zin. De gynaecoloog had ons al verteld dat ze de punctie eerder al mocht inplannen dus die mededeling was voor ons voldoende voor onze mening.. je krijgt er alleen niets voor terug, ja eigenlijk wel.. wantrouwen.
We hebben gevraagd of ze mij voortaan zoveel mogelijk bij de andere echoscopiste wilde plaatsen of bij de gynaecoloog maar daar is dus niet altijd plek, kortom, op de tanden bijten en hopen op het goede. Het moment dat ik aan de 10daagse provera mocht voor het opwekken van m'n menstruatie ging prima, ik mocht meteen beginnen want onderhand zat ik al op dag 27. Op dag 7 werd ik al ongesteld (natuurlijk op de vrijdag na half 5) dus ik kon maandag pas bellen met de vraag of ik mijn kuur af moest maken of niet. Het antwoord was, stop maar, we hebben het resultaat te pakken, helemaal prima! Deze menstruatie duurde door mijn vele (maar niet genoeg aantal) follikels wel geteld 9 dagen lang! De eerste uitgang echo op dag 3 wees uit dat ik nog geen rustige eierstokken had, ze wilde dus nog niet beginnen aan de fostimon (groei hormoon), hierdoor kreeg ik weer zware lood in m'n schoenen en begon ik aan alles te twijfelen.. moeten we wel door? Is het niet genoeg geweest? De echoscopiste had overleg met de gynaecoloog en besloot dat we mochten starten met de medicatie, het gaat tenslotte om een IVF dus ik word toch volledig leeggehaald. Ik zou het laten bezinken en hopen dat ik dag 5 van m'n menstruatie iets rustigere eierstokken had. Ik werd meer ongesteld, het stopte bijna niet dus wij dachten dat het wel goed zat. We kwamen terug en zagen dat ze iets rustiger waren maar nog niet volledig. We kregen de mededeling dat er geen gezondheidsrisico's zaten aan het beginnen tijdens wat onrustige eierstokken voor onze IVF dus we laten het maar op z'n beloop.
Ik zit nu alweer iets meer dan een week aan de medicatie, de eerste echo door de gynaecoloog was oké, genoeg follikels maar hij hoefde nog niet te meten. Vandaag heb ik weer een echo, helaas wel bij de echoscopiste met iets minder fijne ervaringen maar ja, het zij zo.. Ze vond dat er nog niet echt een groei in zat, en dat terwijl de gynaecoloog voor het weekend zei dat "ik zo door moest gaan". Ze wil ook nog niet verhogen omdat ze volgens haar nu duidelijkheid krijgt welke er van deze ronde goed doorgroeien.
Ik heb het met mijn man besproken en hij zei dat hij niet ophogen prima vindt, maar altijd een second opinion aan de gynaecoloog kan vragen. Eerlijk gezegd.. ik vertrouw de expertise niet meer zo goed van de echoscopiste met minder fijne ervaringen.
Wat zal ik doen? Wat zouden jullie doen?