En toen....?

Zo. Het deeg voor de wafels voor de winter picnic van morgen staat te rijzen in de oven. Ideale moment om weer eens te beginnen met een blog. Want daar zijn we weer, die twee mannen en die vrouw die eind vorig jaar plots zo stil werden.

Eind vorig jaar hadden we eerst goed nieuws. Na de lang verwachtte positieve test, hadden we ook bij de eerste echo al een kloppend hartje. Ons geluk kon niet op en we konden hier in Den Bosch nachtenlang nauwelijks slapen, wachtend op die tweede echo. Bij Maartje thuis werd er vooral veel geslapen, want die kleine vrat al gelijk veel energie. Maar helaas bij de tweede echo was het hartje toch weer gestopt met kloppen. En toen?

Op dat moment waren we vooral alle drie erg verdrietig. Alles valt op dat moment even stil omdat je niet weet wat je moet en kunt zeggen. Nu, nog steeds, blijft het toch iets waar niet direct de juiste woorden voor zijn om te beschrijven. Ik denk dat het woord "kut" toch best wel een deel van de lading dekt.

Voor Maartje ging er een traject van start met weer een miskraam. En hoewel je er het liefst voor elkaar wil zijn, kan je niet alles voor elkaar dragen. We blijven tot vandaag nog echt super trots hoe ze het elke dag weer doet.

In de tussentijd is kerst voorbij gegaan, zijn we al weer aan een nieuwe jaar begonnen. In de tussentijd hebben we er wat meer over gepraat, geprobeerd het wat meer een plekje te geven en vooral veel steun en gezelschap gezocht bij vrienden en familie. Ook hier met z'n tweetjes zijn we naar elkaar toe gegroeid. Hoe vervelend de situatie, heeft het ons ook weer geleerd hoe we er beter voor elkaar kunnen zijn of elkaar juist even de rust te geven. 

En nu zitten we hier, te wachten tot het deeg gerezen is. In het nieuwe jaar. En toen? Tja...