Een wirwar aan emoties

Op 8 februari is, geheel onverwachts, mijn schoonmoeder overleden en heeft zij een enorme leegte achtergelaten. Door de mentale kwetsbaarheid van mijn schoonvader bracht het overlijden van mijn schoonmoeder nog eens extra zorgen met zich mee. Hoe moest dat nu verder met hem? Geheel zelfstandig wonen is voor hem helaas geen optie en dus schoot ik direct in de regelstand. De hele week ben ik bezig geweest met een adressenlijst maken voor de rouwkaarten, afspraken van mijn werk verzetten zodat ik er thuis voor iedereen kan zijn, de logeerkamer in orde maken voor mijn schoonvader zodat hij tijdelijk bij ons kan wonen, contact leggen met het wijkteam en diverse zorginstanties om de zorg voor mijn schoonvader te regelen en tussendoor kreeg ik de offerte van onze bruiloft in de mail en moest ik ook gewoon voor de hond en mijn paarden zorgen. En voor mezelf, dat ook nog. Gelukkig deed ik veel samen met Rob, mijn vriend, maar ondanks dat was het enorm veel.

Tussen al het regelen door merkte ik dat ik enorm gevoelige borsten had, ik was extreem moe en ik had ineens overal puistjes. Zal wel door de stress komen, dacht ik. Maar wat nou als ik toch zwanger ben? 

Hmm, zal ik toch maar een vroege test doen? Op 15 februari, een dag voor de afscheidsdienst van mijn schoonmoeder deed ik een vroege test. Rob vond het onzin, want volgens het zemenonderzoek zou het niet zo vanzelfsprekend zijn dat wij makkelijk zwanger konden worden, maar toch ik deed. Met knikkende knieën deed ik de test. Het wachten op de uitslag leek een eeuwigheid te duren. Ondanks dat mijn schoonmoeder niet meer in levenden lijve bij ons was leek het mij heel bijzonder om een positieve test in handen te hebben voordat zij zou worden gecremeerd. Helaas, de test bleek negatief. Ondanks de negatieve uitslag had ik toch ergens het gevoel dat de uitslag niet klopte.

Er gingen een aantal dagen voorbij. Op 16 februari hadden wij een prachtige afscheidsdienst voor mijn schoonmoeder en hebben wij haar in liefde kunnen laten gaan. Gedurende het weekend bleef ik in mijn hoofd toch bezig met de symptomen die ik voelde. Op maandag 19 februari besloot ik in de avond, toen Rob met zijn vader de paarden aan het voeren was, om toch nog een test te doen, ik had ze immers toch op voorraad. Nadat ik over de eerste test heen had geplast gaf deze al snel 2 streepjes weer. Zie je wel, dacht ik. Of zal ik de test verzopen hebben omdat ik eroverheen heb geplast? Toch maar nog een test voor de zekerheid, maar dit keer in een potje geplast. Weer twee streepjes... Ik pakte mijn telefoon en met trillende stem vroeg ik aan Rob of hij al bijna klaar was op stal, maar omdat ik me niet kon inhouden floepte ik er direct achteraan dat ik zwanger was.

Een kwartier later kwam hij thuis, maar heel enthousiast was hij niet. Niet omdat hij niet blij was dat we papa en mama worden, maar omdat het verdriet van het overlijden van zijn moeder nog zo vers is, wat ik heel goed begrijp en wat ik met hem meevoel.

De volgende ochtend deed ik voor de zekerheid nog een test, twee dikke strepen. 

Het is een wirwar aan emoties en het is heel veel, maar ons geluk kan niet op. 

Eindelijk, wij worden papa en mama...