Een nieuw begin!

Lief dat nog altijd zovelen betrokken zijn met mijn verhaal. Het helpt mij ook in mijn eigen verwerking merk ik. En vergeet niet, ik ben een losstaand verhaal in het geheel aan vele verhalen. Mijn situatie is persoonlijk, maar bied wel raakvlakken met anderen. Staar je niet blind op alles wat je leest, maar neem mee wat je eruit haalt. De kracht die ik probeer verder te zenden. Laat je vooral niet gek maken door de heftige verhalen die je online leest, want die zie je daar eenmaal vaker dan de leuke verhalen. En laat je ook niks vertellen door de buitenwereld, want mijn ervaring is dat juist de echte buitenwereld meent dat zwanger worden zo gebeurd is. Zoek naar je eigen kracht. En ook al lijkt het alsof ik deze gevonden heb, het kan morgen zomaar weer anders zijn. Vandaag een goede dag, kan morgen weer een baaldag zijn! Ik probeer het maar te accepteren.

Terug naar de laatste blog. Ik regelde een fysieke afspraak nadat me de telefonische afspraak niet lekker zat. Van nature vertrouw ik snel op een ander, maar ditmaal koos ik zelf! Je kan me verder omschrijven als iemand die erg kritisch is op zichzelf, ik trek eerder mezelf in twijfel dan een ander. Gedurende het proces kom ik er steeds meer achter wat ik wil en wat goed voelt. Dit heeft dus wel inmiddels een jaar geduurd. 

Tijdens de fysieke afspraak was er ruim tijd voor me ingepland, wat was dit fijn! Ik zat met zoveel vragen in mijn hoofd. 

Allereerst kreeg ik de uitslag van de operatie. Het restweefsel was inderdaad een rest van de zwangerschap maar bevatte verder geen bijzonderheden. Daarnaast hebben we kort besproken hoe het daarna is gegaan. 

Daarna mocht ik even met eigen ogen zien hoe het er van binnen uitzag. Na al die mooie en daarna ellendige beelden was ik ook wel opgelucht bij het zien van een normaal scherm. Mijn baarmoeder was leeg én rustig. Check! 

Ik was zelf enorm nieuwsgierig naar de vraag: en wat dan nu? We komen in aanmerking voor bloedonderzoek omdat het nu 2x is mis gegaan. Dit onderzoek zou uit twee delen bestaan: een op chromosoomafwijkingen en een alleen voor mij om te kijken naar de eventuele stollingsafwijkingen. Dit laatste onderzoek kon na zes weken na de curretage. Eerder waren dit 12 weken. Wij hebben besloten om beide onderzoeken te gaan doen, wie weet is dit de sleutel tot een oorzaak. Groter is echter de kans dat er niks gevonden gaat worden, maar nu weten we helemaal niks..

Daarnaast wilde ik ook graag weten ' en hoe nu verder'. Gelukkig mocht ik 'gewoon' verder met de letrozol, we beginnen weer vanaf vooraf aan. Ik liet me wel nog informeren over andere stappen, maar dit bleek weer terug te vallen op het injectie verhaal van juni. Gelukkig zag mijn arts er ook geen meerwaarde in op dit moment. Ik sprak met haar af om in elk geval tot aan de uitslag van het bloedonderzoek geen nieuwe stappen te willen zetten. Dan had ik een richtlijn en kan ik voorlopig deze drempel weer voor me uitschuiven. Mocht er wat uit het onderzoek komen, maken we dan wel weer een nieuw plan. 

Ik kreeg de optie om al te beginnen met een kuur letrozol (laagste dosering) of nog even af te wachten op mijn menstruatie. Eenmaal thuis moest ik alles even laten bezinken. De keuze om weer te gaan starten kwam vlug, maar voelde ook weer als een nieuwe stap. Mijn vriend liet de keuze bij mij, hij zou hoe dan ook achter mijn keuze staan. Hij zou het ook begrijpen als ik nog even zou willen wachten.

Na twee dagen twijfelen koos ik er toch voor om vast te starten. Ik kreeg hierdoor weer een stukje regie en regelmaat terug. Na de nasleep van de miskraam was ik klaar met wachten! Mentaal helpt het me heel erg om dit van me af te schrijven en er ook in mijn omgeving over te praten. Ik blijf sommige situaties lastig vinden, maar vind lang niet alle zwangeren of kinderen stom en verdrietig. Het kan echter wel nog eens voorkomen dat ik dit wel voel. Ik probeer gesprekken over kinderen (groot en klein) te vermijden waar mogelijk en waar dat niet kan luister ik gewoon erg slecht. Die momenten kunnen me nog wel eens raken. 

Soms vergeet ik ook dat het momenteel pas zes weken geleden is dat ik geopereerd ben. De tijd gaat zo ongelooflijk snel, het voelt soms als een wonder hoe ik me heb staande gehouden het afgelopen jaar. Maar vol goede moed opweg naar nieuw geluk..  we komen er wel, ik weet het bijna zeker..

Lees in mijn volgende blog meer over de start van de nieuwe kuur letrozol en het vervolg.