Een mammografie als dertiger

Vlak na mijn vijfde stimulatieronde vol hormonen, vind ik een knobbeltje in mijn borst. Als ik zwanger blijk te zijn, wijd ik het aan de hormonen, dus besluit ik voorlopig nog even niet naar de huisarts te gaan. Misschien zijn het melkklieren? In de weken die volgen blijf ik het knobbeltje voelen. Bij 8 weken zwangerschap krijg ik een miskraam. Ik verwacht daarom dat het knobbeltje ook snel zal verdwijnen. Ongeveer twee weken na de miskraam voel ik het knobbeltje nog steeds. Hij zit er nu al ongeveer twee maanden, dus ik besluit dat het tijd is om naar de huisarts te gaan. Ik hoop dat de huisarts even voelt en zegt ‘ooh, niks aan de hand, het is gewoon een klier!’. De huisarts wil even kijken. Deze keer trek ik eens niet mijn onderkleding uit (zoals bij al die echo’s voor het fertiliteitstraject), maar moet mijn bovenkleding uit. Het voelt even heel vreemd. Wat nou ‘mijn lijf’!? Maargoed, ik ben alle schaamte inmiddels wel voorbij. De huisarts voelt ook iets en stuurt mij door naar het ziekenhuis, voor een mammografie. Ik kan gelukkig de volgende dag meteen langskomen. Er is een lieve arts, die direct benoemd dat het goed is dat ik ben gekomen en hij legt alles rustig uit. Daar ga ik dan, in de tietenpletter… De borst met het knobbeltje gaat eerst. De arts blijft het apparaat strakker en strakker zetten, maar het valt me erg mee. De arts zegt dat het zo goed is en maakt een foto. Is dit nou de beruchte mammografie waar iedereen zich zo druk om maakt? Dan komt de andere kant. Oke, au! Ik snap nu waar ze het over hebben. Mijn borst zit in de klem, wat al gigantisch zeer doet en dan moet het nog strak gedraaid worden. Dit is echt onmenselijk, wat een pijn! Ondertussen spuit er ook vocht uit mijn tepel. Het zou wel niet zo zijn, maar ik associeer het met moedermelk en alle emoties rond de miskraam komen naar boven. Ik barst in janken uit (ja hoor, daar gá ik weer) en de arts heeft zichtbaar medelijden met mij. Hij wil me troosten en een arm om me heen slaan, maar doet dit toch maar niet. Ik sta immers nog steeds in mijn ontblote bovenlijf. Een beetje ongemakkelijk staan we tegenover elkaar. Ik nog steeds in mijn ontblote bovenlijf. Ik veeg mijn tranen weg en we besluiten maar weer door te gaan. De laatste twee foto’s doen ook gigantisch zeer. Ik mag de uitslag even afwachten en in de omkleedruimte voel ik de tranen weer komen. Ik had echt even iemand mee moeten nemen… De arts komt terug en zegt dat ik ook nog een echo moet maken. Hier schrik ik van. Is het dan niet goed!? De arts zegt meteen dat het juist wel goed is. Ik moet een echo maken, omdat er niks uit de mammografie is gekomen. Er komt een andere arts bij en zij maakt de echo. Al snel zegt ze, lichtgeïrriteerd, dat er niks aan de hand is en dat het gewoon een klier is. Ik hoor haar denken: ‘heb je weer zo’n jong ding, dat denkt een knobbeltje te voelen’. Misschien is het contrast met de sympathieke arts van hiervoor ook wel te groot en komt zij daarom zo naar over. Eenmaal thuis heeft het allemaal toch veel indruk gemaakt. Ik heb het er met wat vriendinnen over en ook met mijn fertiliteitslotgenoot, die ik aan het begin van mijn traject heb leren kennen. Zij vertelt dat zij ook al wel eens een echo heeft gehad voor een knobbeltje in haar borst, ook tijdens het traject. Het blijkt er bij te kunnen horen, door alle hormonen. Dat wist ik helemaal niet! Maar wat een ervaring was dit… Ik hoop dat de vrouwvriendelijke mammografie snel doorgevoerd wordt!