Een jaar met een onvervulde kinderwens

Vier jaar geleden zou ik mijn leven hebben omschreven als het perfecte leventje, bijna zoals volgens het boekje. Tuurlijk waren er wel eens tegenslagen, maar deze waren niet noemenswaardig. Ik heb een gelukkige jeugd gehad in een warm gezin, waarbij ik altijd werd omringd door liefde. Na de middelbare school ben ik gaan studeren en werd ik juf. Ik ben zo iemand die echt houdt van haar werk. Elke dag ga ik met veel plezier naar “mijn” lieve kleuters. 

Tijdens het studeren ontmoette ik mijn huidige man. We hebben een rijk sociaal leven en genieten van elkaar, van de mensen om ons heen en van het leven. Ook mijn man heeft een goede band met zijn ouders en bij het eerste contact voelde ik dat ik er een soort ‘bonus’-ouders bij kreeg (ja, ja, er bestaan ook mensen die wèl dol zijn op hun schoonouders). We kochten een mooi huisje, gingen trouwen en waren klaar voor de volgende stap. Zwevend op een roze wolk van alle indrukken van de bruiloft konden we niet wachten om het volgende hoofdstuk in te gaan: papa en mama worden. 

En hier begon alle ellende. Toen ik een paar maanden na de bruiloft nog niet zwanger werd, begon de eerste paniek. Ik houd ervan om de touwtjes in handen te hebben, maar over deze kinderwens had ik geen controle, wat voor mij voor veel stress zorgde (nee hoor, ik ben totáál geen controlfreak!). Hoewel mijn cyclus direct na het stoppen van de pil regelmatig was en mijn ovulatietesten maandelijks keurig piekten op dag 10, voelde ik heel sterk dat er iets mis was. De zorgen werden steeds groter naarmate de maanden vorderde. 

Na 10 maanden had ik het eerste onderzoek bij de gynaecoloog. Ik overleefde dé gynaecologische stoel en de bouwlamp gericht op mijn punani en werd een aantal maanden gevolgd. Er werd geconstateerd dat ik ovulaties had, mijn eileiders goed toegankelijk waren en dat alle hormoonwaarden ook netjes klopten. Het enige wat ze ontdekten was een vleesboom van 3 cm, maar die zou een zwangerschap niet in de weg staan. Ik werd daarom weggestuurd om het nog maar een jaar te gaan proberen. Mocht ik dan niet zwanger zijn, dan zou ik eventueel mogen beginnen met inseminaties (IUI): iets waarvan ik direct dacht dat dit voor ons nooit zou werken. 

Dit kwam als een klap aan. Ik voelde mijn leven de laatste tijd zo op pauze staan en emotioneel zat ik echt in een dieptepunt. Ik wilde zo graag moeder worden en daar wilde ik helemaal niet mee wachten. Alles in mij zei dat er wél iets met mij aan de hand was, dus een jaar “proberen”, zou een jaar stilzitten zijn. Ik voelde me niet serieus genomen. Ik vroeg een second opinion aan en deze gynaecoloog gaf me als optie om onderzoek te doen in Düsseldorf. Onderzoek doen kon geen kwaad toch? We besloten er maar voor te gaan.