Een hormoonheks in de oogsttijd!

ICSI 4: Het is deze keer een lange weg vol spuiten. Uiteindelijk heb ik 21 dagen achter elkaar moeten spuiten, waarvan de meeste dagen ook meerdere spuiten op een dag. Ik heb het deze keer ook als erg heftig ervaren. Ik was erg uit mijn doen en voelde me deze keer een echte hormoonheks. 

Om een indruk te geven: ik ben een keer in janken uitgebarsten, omdat ik een vork op de grond liet vallen. Gewoon een schone en hij was niet beschadigd, dus er was niks aan de hand, maar dat doen hormonen dus met je. Ik ben zelfs 2,5e kilo aangekomen, hoewel ik al meer dan tien jaar hetzelfde weeg. Ook knaagt het gevoel aan mij dat ik nog steeds niet weet of we de goede keuze maken om voor een nieuwe stimulatieronde te gaan en niet voor de operatie. Normaal krijg ik een aantal dagen na het maken van een moeilijke keuze het gevoel van ‘ja, dit was een goede beslissing’, maar deze keer heb ik dat gevoel niet. Wel heb ik gelukkig een verzekering kunnen vinden die een vierde poging grotendeels dekt. 

De controles verlopen prima en de punctie wordt ingepland. We vertrekken weer om half zes in de ochtend, maar komen in een gigantische file. We moeten ons altijd een uur voor de punctie melden, maar door de file is dit twintig minuten van te voren geworden. Vijf minuten voordat we aankomen word ik gebeld door de Nederlandse patiëntenservice waar we blijven. Oeps… Gelukkig komt alles goed. In Düsseldorf is er weer een super lieve, nieuwe verpleegster, die me maar over mijn wang blijft aaien, totdat ik in slaap val van de narcose. Volgens mij worden de mensen die hier werken tijdens hun sollicitatiegesprek uitgebreid gescreend op hun empathisch en vertroetelend vermogen. Ze zijn namelijk allemaal zo lief, vooral op de operatieafdeling. 

De punctie wordt uitgevoerd door een andere arts en ook deze arts zegt dat de vleesboom de punctie wel lastig maakte. De arts heeft 11 eicellen kunnen vinden. Deze keer wordt er PICSI toegepast. Hierbij worden de zaadcellen nog een keer extra geselecteerd op afwijkingen. Lichamelijk voel ik me prima na de eicelpunctie. De lieve verpleegster zorgt weer goed voor me en stopt bij het weggaan nog wat extra koekjes in mijn tas voor de lange terugweg. Zulke mensen zijn echt goud waard. En nu is het maar weer afwachten hoeveel eicellen er rijp en bevrucht blijken te zijn!