Deel 2 stukje over mezelf + vervolg

Hallo volgers / lezers, ik zal verder gaan met mijn verhaal n.a.v. mijn vorige blog. Voordat ik verder ga, ga ik even schrijven over het hier en nu, en wie ik ben!

Mijn naam is Julia. Ik ben momenteel 30 jaar oud. Altijd in de weer met vanalles en nog wat. Ik werk fulltime in de jeugdzorg met peuters en kleuters. Het leukste wat er is! Naast dit werk doe ik nog vrijwilligerswerk in de zomer, en binnenkort ook voor een organisatie die wekelijks een uur gaat voorlezen voor kinderen met een taalachterstand. Ik ben altijd wel bezig, maar kan ook genieten van rust. Zoals nu, op dit moment. Ik lig in bad. Al een uur. Met de lamp op de badkamer zachtjes aan. Dit bad heb ik nog 5 dagen. Want dan gaan we verhuizen en in het nieuwe huis is geen bad. 

Mijn grootste hobby is reizen, dit doe ik dan ook regelmatig alleen. Korte tripjes van 5 dagen bijvoorbeeld, met het vliegtuig naar een leuke stad om even alleen te zijn en geluk te voelen. Want dat voel ik dan. Even alleen zijn en beseffen dat het leven goed is, dat mijn leven goed is, dat ik naast mijn relatie met mijn partner ook een eigen leven heb en alleen kan zijn, dat er zo veel leuke dingen zijn om te doen.

Weet je, je bent al druk genoeg met de alledaagse dingen om je heen. Er gebeurt veel in een leven en alles gaat snel en er wordt zo veel verwacht steeds! Dat is hoe ik het zie. We gaan maar door met z'n allen. Nou ik doe dat dus niet. Althans niet altijd. Ik doe vooral wat ik voel dat ik nodig heb, en waar ik zin in heb, binnen de grenzen dan haha.

De reden waarom ik wat vertel over mezelf is omdat dit bovenstaande, dus wie ik ben en wat ik wil, terug komt in mijn traject/proces. En daar ben ik me bewust van. 

Vervolg van vorige blog:

Ik concludeer dat ik een zeer heftige menstruatie heb. Ik heb sowieso heftige menstruaties ben ik achtergekomen. Ik dacht dat het altijd normaal was. Maar bleek dus niet het geval. Ik typ op google in wat dit kan betekenen en het lijkt op een mislukte innesteling. Ik zie het als goed nieuws. Ik kan dus bevrucht worden. Dat is mooi!

De maanden die volgen blijven negatieve testen tonen. Steeds balen. Bij maand 11 (dec 2021) negatief besluiten mijn partner en ik naar de huisarts te gaan voor onderzoek. Ik jok dat we het al 1 jaar proberen en de huisarts stelt mij een aantal vragen. Of ik regelmatig ongesteld ben, hoe mijn menstruatie verloopt, of ik misschien een eisprong voel, hoe lang ik al zonder anticonceptie ben. De antwoorden zijn: ja ik ben al vanaf mijn 14e regelmatig ongesteld. Ja ik voel mijn eisprong maandelijks. Ik ben al 4 jaar zonder de pil of iets in die trant...     Mijn huisarts geeft aan dat zij geen bijzondere dingen hoort en adviseert dan ook dat mijn vriend zijn zaad wordt onderzocht. Mocht hier niets uitkomen, dan kijken we verder. Ook geeft zij aan dat zij net als ik denkt dat ik bij maand 6 een mislukte innesteling heb gehad. Helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit

Mijn vriend en ik denken beiden even na over het advies, en laten het even kort rusten. Ik pak het vliegtuig naar Göteborg en geniet even van het alleen zijn en laat even los wat er momenteel speelt. Het is heerlijk om weg te zijn. Göteborg is een prachtige stad voor een stedentrip. Echt een dikke aanrader, zeker als vrouw alleen. Ze spreken daar goed Engels en je kan je er goed redden zo alleen. Ik heb zo ontzettend genoten en kon weer met een fris en uitgerust gevoel verder met het dagelijks leven en ons 'traject'.

We proberen het nog twee maanden zelf en als het niet lukt, gaan we voor het zaadonderzoek.

Zoals ik al eerder schreef, probeer ik me over alles niet gek te maken. Dus ik google verder niks. We zien het wel!

Dan komt corona om de hoek kijken in ons leven. Beiden hebben we het goed te pakken in februari 2022, dat was ook het moment dat we eigenlijk het zaadonderzoek wilden doen. Balen, het wordt uitgesteld. We hebben beiden hoge koorts en goed ziek. Ach hoort er bij, goed uitgeziekt en weer door.

Uiteindelijk in april 2022 besluiten we om het zaadonderzoek te doen. Het bracht best wat spanning met zich mee toen we moesten wachten op de uitslag!!! Mijn vriend is daar heel neutraal in. Die voelt die spanning niet. Hij praat er ook niet over. 

Dan gaat mijn vriend de huisarts bellen om te vragen naar de uitslag van het onderzoek. Alles blijkt goed te zijn!!! Mijn vriend belt mij cool op en zegt heel stoer 'Nou lieverd, aan mij ligt het in ieder geval niet, alles is goed!' ..... ik weet niks uit te brengen in eerste instantie. Dus het blijft even stil. Dan zeg ik, 'Nou dat is dan heel vreemd want aan mij ligt het ook niet, dat voel ik'. Met een vreemd gevoel ga ik er over nadenken. Hoe kan dit? Wat is hier aan de hand? Ligt het dan wel aan mij? Ik begrijp er niets van. Later ontvangen we via de mail het overzicht van de scores van het zaad onderzoek. De scores waren toch wel enigzins merkwaardig.........