Deel 2 Kinderwens met endometriose en adenomyose

In de vorige blog vertelde ik over mijn klachten, mijn voorgevoel over dat er ‘iets’ in mijn lichaam mij in de weg stond voor mijn kinderwens, tot aan het moment van de operatie.

In deze blog neem ik jullie mee naar mijn operatie, het herstel ervan en de verdere weg naar mijn kinderwens. Toch wil ik nog eerst een klein stukje terug naar de maanden dat ik aan het wachten was op mijn operatie.

Het zit niet in mijn aard om af te wachten, integendeel zelfs.. ik wil juist overal controle over hebben en dat heb je hier niet op. Zowel op de kinderwens niet als op de endometriose en adenomyose niet. Ik wilde er toch alles aan gedaan hebben en dus ben ik op onderzoek gegaan op internet en kwam ik via via terecht bij een orthomoleculair therapeut. Ik kreeg voedingsadviezen (glutenvrij, lactosevrij, zo min mogelijk suikers) en supplementen voorgeschreven, alles zoveel mogelijk natuurlijk.

Mijn leefstijl was nooit echt gezond, niet slecht, maar zeker niet gezond dus wist ik, hier heb ik alles voor over en gooi mijn leefstijl volledig om. Ik stopte met intensieve krachttraining en verruilde het voor wandelen, body balance en yoga. Daarna ging ik glutenvrij en lactose vrij eten en drinken en zorgde ik vooral dat ik veel groente binnen kreeg. Was het makkelijk?! Nee het was vaak echt een mega innerlijk gevecht want ik hou nou eenmaal van lekker en soms ongezond eten. De klachten, vooral de last van mijn darmen namen iets af, ik ervaarde minder stress en meer rust, al was de stress van werk er altijd nog, maar deze leefstijl droeg bij. Niet alleen voor de klachten en de kinderwens maar ook om dichter bij mezelf te komen en te beseffen dat ik het allemaal wel wat rustiger aan mag doen. De ene na de andere zwangerschapsaankondiging werd gedaan en hoe erg ik het iedereen ook gunde, elke aankondiging brak mij een stukje meer.

Ik heb veel stress ervaren vanaf jongs af aan en dit was hoe dan ook een goede stap om überhaupt een nieuw leven te kunnen creëren. Ook zou dit helpen bij het herstel van mijn operatie.

16 juli 2020 was ik aan de beurt voor de operatie, sneller dan gedacht tijdens Corona en in het toen nog endometriose in balans centrum in HMC Bronovo. Ik was zó zenuwachtig, maar ik wist hoe dan ook dat dit voor een goed doel zou zijn. De operatie duurde 1,5 uur en ik voelde me vreselijk slecht van de narcose, daarna belde ik mijn partner gelijk en die had telefonisch de artsen al gesproken met de diagnose.

Eindelijk had ik de officiële diagnose: endometriose graad 3 (een na hoogste graad) en adenomyose. Het zat overal, vooral in mijn bekken waardoor ze het nooit konden zien op echo’s. Mijn eierstokken zaten verkleefd aan mijn baarmoeder, die zat weer aan mijn darmen, mijn blaas was verkleefd, door heel mijn buikvlies zaten er plekjes (die ze niet hebben kunnen weghalen) en zelfs bij mijn hart zat een plek. Ook dit hebben ze niet weggehaald. Daarnaast was er dus de diagnose adenomyose, waar ik misschien wel het meest bang voor was, want dat betekende dat het in mijn baarmoeder(wand) zat. Ook hier konden ze niets aan doen vanwege de kinderwens.

Is het direct heel gevaarlijk.. nee! Maar de pijn en het chronische gedeelte eraan is vreselijk. Na een tijdje stonden de artsen aan mijn bed. Ik weet het nog precies, met z’n drieën. Met dezelfde diagnose als boven beschreven en daarbij nog de extra aanvullingen: ‘we weten niet hoe lang het weg blijft, we hebben ongeveer 90% weg kunnen halen, maar bepaalde plekken waren te risicovol en de baarmoeder hebben we met rust gelaten’. En toen kwamen misschien wel de ergste woorden, waar ik nu nog steeds last van heb: ‘we weten niet of je überhaupt ooit zwanger kunt worden en mocht je dit worden met of zonder traject, dan heb je een verhoogde kans op miskramen en een vroeggeboorte.

Kapot was ik. Het eerste wat ik tegen mijn partner zei toen hij er was: ‘beloof mij dat we op een andere manier een kindje in ons leven gaan krijgen via adoptie of het maakt mij niet uit, maar een leven zonder kinderen zie ik gewoon niet voor me’.

Het klinkt allemaal misschien wat dramatisch, maar voor mij het besef hoe diepgeworteld mijn kinderwens was. Die avond laat mocht ik naar huis. Ik had pijn, maar het mentale gedeelte vond ik veel heftiger en wat deed ik dus daarom? Al weer veelte snel op mijn werk storten, want ja dat leidde mij af. Mijn buik genees gelukkig snel en goed en na een week was ik alweer met mijn laptop thuis aan het werk.

Ook ging ik langzaam weer mijn ‘gezonde’ leefstijl oppakken, want ik gaf echt nog niet op. Ik was verder gaan zoeken op internet wat ik nog meer kon doen en toen kwam ik terecht bij een osteopaat, gespecialiseerd in vrouwen met endometriose. En eerlijk, ik denk dat dit het beste is wat ik aan dit hele avontuur heb overgehouden! Later vertel ik daar nog wat meer over. Maar deze vrouw heeft gouden handen. Al snel na mijn operatie was ik bij haar. Natuurlijk in overleg met de artsen. Zij voelde nog de spanning van de ‘oude’ verklevingen. Mijn lichaam was daar namelijk aan gewend na al die jaren. De tweede sessie was pijnlijker, inwendig, maar vooral enorm effectief.

Haar woorden waren letterlijk: ‘we maken nog geen volgende afspraak, want het kan zomaar zijn dat je zwanger wordt na deze behandeling’. Voor mij harde woorden na zo’n diagnose, maar ik haalde ergens hoop vandaan en heel eerlijk mijn buik voelde beter dan ooit!

In deel 3 van mijn verhaal neem ik jullie weer verder mee in het stapje dichter bij mijn kinderwens.