De tweede ICSI intake

Afgelopen maandag was het zover. De dag waarop we onze tweede intake zouden krijgen voor we aan ons traject konden beginnen. De dag waarop we uitleg zouden krijgen over de hormooninjecties en het behandelschema, maar ook de dag dat we zouden gaan oefenen van het injecteren met lege naaldjes.

'No stress', iets wat we afgelopen 2 weken tijdens onze vakantie heel vaak gehoord hebben. We hebben genoten, zijn tot rust gekomen en helemaal klaar om te starten met het traject, maar toch heb ik lichte stress onderweg naar het ziekenhuis. We melden ons en nemen plaats in de wachtkamer. We zien ons nummer al vrij snel op het digitale bord verschijnen en mogen naar kamer 12. De vriendelijke verpleegkundige heet ons daar welkom. Ze vraagt ons naar onze vakantie en creëert hiermee meteen een ontspannen sfeer. 

De verpleegkundige start het gesprek met wat informatie uit de eerste intake. Alle benodigde gegevens worden verzameld en de door ons ingevulde en ondertekende documenten worden overhandigd. Dat stuk is voor nu compleet. Een leeg behandelschema verschijnt op tafel. We zien een tabel met daaronder tekst. 'Rekovelle en Cetrotide zijn nu belangrijk' zegt de verpleegkundige terwijl ze deze arceert. Ook vraagt ze naar mijn cyclus, zodat ze aan de hand daarvan de data's in kan gaan vullen op het schema. Zoals verwacht zou deze ook die dag starten, perfect volgens plan. Dit betekent dat er meteen een uitgangsecho gemaakt kan worden om te beoordelen hoe de eierstokken er op dit moment, 'in rust', uitzien.

Als de data ingevuld zijn lopen we het schema stap voor stap door. Er wordt uitgebreid de tijd genomen, en vragen mogen tussendoor gesteld worden. De verpleegkundige legt uit wat we moeten doen, op welke dag en zelfs op welk tijdstip. Het behandelschema, dat we net voor het eerst te zien kregen, ziet er nu ineens een stuk duidelijker en overzichtelijker uit door de gekregen uitleg. Alsof we dit al jaren doen.

Tot zover het theoretische deel van het behandelschema. De verpleegkundige staat op en loopt naar de grote kast in de kamer. Ze haalt er verschillende dingen uit en zet deze op de tafel waar we samen zitten. Een klein coolpack, om de te prikken plek wat te verdoven, een mini container voor medisch afval en verschillende soorten injecties liggen op tafel. 'Zie je op tegen het spuiten?' vraagt ze mij. Iets waar ik niet lang over na hoef te denken: 'JA'. Ze lacht lief en knikt, 'goed, dan nemen we hier even wat extra tijd voor'. Ze pakt naast de injecties nogmaals het behandelschema erbij. Dagelijks vanaf de 3e dag van mijn cyclus een injectie Rekovelle. Vanaf dag 6 komt hier ook een Cetrotide injectie bij en op dag 8 volgt de eerste echo om te zien hoe de eiblaasjes zich rijpen. De verpleegkundige opent een verpakking van de Cetrotide injectie. We zien een potje met poeder, een spuitje met vloeistof, een naald om de injectie te mengen en een naald om de klaargemaakte vloeistof te injecteren. Mijn hemel, die naalden.. Dit krijg ik toch nooit in mijn buik gezet?! Gelukkig hoeft deze pas vanaf dag 6, zodat ik eerst kan wennen aan de andere, die volgens de verpleegkundige een stuk minder heftig is. De Rekovelle wordt erbij gepakt. Ik moet direct denken aan een EpiPen. Ik mag de injectie eens klaarmaken en ik krijg tips over een fijne houding voor tijdens het injecteren. Als de Rekovelle klaar is, en ik in de benoemde houding zit zegt de verpleegkundige 'zet hem maar eens in je buik'. Ik kijk haar aan. 'Echt?' Een gevoel van twijfel en lichte paniek schieten te binnen. Ik zit daar met die naald naast mijn buik en hoor 'toe maar'. Mijn hoofd maakt overuren, dit kan ik niet. De verpleegkundige wacht geduldig af en spreekt me rustig en motiverend toe. Ze heeft me met een kussentje laten zien hoe het moet, dus dat weet ik, maar toch is dit anders. Ze telt met me mee af van 3 naar 0. Bij 0 zit ik nog steeds in dezelfde houding. Ik wil wel, maar iets houdt me tegen. Goed, nogmaals tellen we af. 3, 2, 1, prik. Mijn ogen vullen zich met tranen, die angst voor die prik was helemaal nergens voor nodig, die viel reuze mee. Maar die spanning die erbij kwam kijken komt er nu ook uit. Ik voel me zó stom, maar de verpleegkundige stelt me gerust en complimenteert me. Mijn spanning wordt vervangen voor trots, want dat mag ik zijn zegt ze en mijn man sluit zich daarbij aan. 

Als ook de uitgangsecho is gemaakt wordt een seintje naar de apotheek gestuurd zodat zij alles klaar kunnen maken. De fertiliteitsarts die de echo maakte twijfelde of dit echt cyclus dag 1 is, dus voor alle zekerheid wordt er een tweede echo gepland. We willen tenslotte dat alles perfect getimed verloopt. 

Na anderhalf uur rond de verpleegkundige het gesprek af en wenst ze ons succes voor komende week. Ze geeft ons alvast de mini container en het coolpack mee en verwijst ons door naar de apotheek. Hier krijgen we een flinke tas mee, gevuld met verschillende doosjes. Alles mag thuis bewaard worden in de groentelade van de koelkast zodat het op juiste temperatuur blijft maar ook zeker niet kan bevriezen. 

Vandaag ben ik terug geweest voor de tweede uitgangsecho, en mijn cyclus loopt inderdaad perfect zoals verwacht. De twijfels van maandag kwamen door de dikte van het baarmoederslijmvlies, maar dit was nu helemaal in orde. 'Alles ziet er goed uit, jullie mogen starten' . Dat betekent dat wij vanavond de eerste injectie mogen gaan zetten. Iets waar wij nu al bijna 2,5 jaar op wachten. Op naar iets heel moois!