De tegenslag...

Hallo allemaal,

Hier komt een vervolg van mijn vorige blog. Maar eerst even naar het hier en nu. Ik voel me nog steeds mentaal niet goed. Althans, het wisselt. Soms denk ik er ook niet aan, en dan gaat het wel oke. De onzekerheid valt me zwaar en alles gaat maar gewoon door. Iedereen op me heen wordt zwanger. Ik merk nog steeds dat het me meer doet allemaal, dan eerder. Ik heb meer emoties in de situatie dan mijn vriend en voel me veel onbegrepen, door hem, maar ook door iedereen. Dit zorgt voor meer strijd tussen mij en mijn partner en meer irritaties om dingen, die niet eens met de situatie te maken hebben... het frustreert. Is er iemand die zich herkent? En eventueel tips heeft hoe elkaar te vinden in deze situatie? Ik hoor ze graag! En wat betreft dat ik me door anderen onbegrepen voel, ja dat voel ik. Ik merk dat weinig mensen weten (wat logisch is) hoe het voelt en hoe het is. En ik neem het ze niet kwalijk. Bedoel, zij hebben het niet meegemaakt, dus ze kunnen het ook niet weten. Maar het zorgt er wel voor dat ik me eenzaam voel...

Nu verder. Het 2e semen onderzoek is geweest. We mogen in principe in augustus al voor de proef IUI, maar kiezen er voor om even te rusten en in september er voor te gaan. Ik moet 5 dagen voordat ik ongeveer verwacht dat mijn eisprong is, ovulatietesten doen. En daar begin ik dan ook mee als dat moment komt. Dan 2 dagen voor mijn verwachte eisprong voel ik me een beetje raar. Ik  voel me lichamelijk vreemd, beetje van de wereld ofzo. Ik doe voor ik naar werk ga een corona test. Negatief. Prima dan gaan we naar werk natuurlijk! Dan rond het middaguur appt de vriendin met die ik een weekend weg was dat ze corona heeft... ik schrik. Zou ik het dan toch hebben???? Ik hoop zo van niet... want... als ik het heb, is de kans groot dat mijn vriend het ook heeft en hij mag het écht niet krijgen i.v.m. koorts!!! Dus ik doe een tweede coronatest die dag, eigenlijk al denkende dat ik het wel heb.. want ik voel het gewoon! De test is weer negatief. Vreemd. Ik blijf op werk, als een zombie. Kan moeilijk zeggen, ja ik denk dat ik corona heb, de 2 testen waren negatief, maar ik ga wel naar huis? Nee, geen optie. Ik zeg nog wel tegen een collega die naast me wilt zitten, joh ik zou het niet doen want ik denk dat ik corona heb. Ze zegt, ik ga niet naast je want ik wil over 2 dagen gewoon op vakantie kunnen!! 

De rest van de middag breng ik door als zombie. Dan rijd ik als zombie naar huis. Als ik thuis kom ren ik gelijk naar boven, voel me buiten adem en denk, dit is echt vreemd. Ik loop terug naar beneden, pak een corona test en ga weer naar boven en duik in bed, doe daar de test.... en ja hoor..  binnen 1 sec mega positief. DUS TOCH!!!! Ik ben in tranen. Want de IUI kan niet door gaan. Maar wat ik nog erger vind, is het feit dat mijn vriend het waarschijnlijk ook heeft en dat zou echt heel kloten zijn, want dan zijn we weer 3 maanden verder. Mijn vriend en ik besluiten dat hij het huis uit gaat de aankomende 8 dagen. Dit vond ik een moeilijk besluit want: 1: ik voel me verdrietig want IUI gaat niet door, 2: terwijl ik me heel ziek voel, ben ik ook nog eens alleen. Maar het is beter. We moeten dit op deze manier doen, want hij moet het gewoon echt niet krijgen. De 8 dagen waren niet leuk. Ik was (weer) ontzettend ziek, hoge koorts (had het in februari 2022 ook al) maar wat me goed op de been hield was dat ik elke dag een wandeling(etje) maakte. Soms was het maar 200 meter. Het deed me goed. Voelde me minder alleen. Mijn moeder, stiefvader, zus, en goede vriendin komen los van elkaar langs met wat liefs/lekkers voor mij. Ik ben ontzettend dankbaar dat zij dit doen. Ik voel me hierdoor minder alleen. Zo ontzettend lief.

En dan... mijn vriend had na de 10 dagen quarantaine geen corona!!! We waren ontzettend blij. Wat een opluchting. We kunnen de volgende maand voor de proef IUI gaan......