De operatie: zou mijn baarmoeder er nog in zitten?

Over de tijd tussen het vorige ziekenhuisbezoek in Krefeld en de operatie kan ik wel een boek schrijven. De wachttijd in Krefeld is kort en ik heb het gevoel dat de artsen erg goed en zorgvuldig werken, maar verder kan ik weinig positieve dingen bedenken over dit ziekenhuis. De communicatie in dit ziekenhuis is echt bizar slecht, ik heb in totaal vier verschillende operatiedata gekregen en zelfs op de simpelste vragen, zoals waar ik me op de operatiedag moet melden, kon niemand me antwoord geven. Ook het liggen in een ziekenhuis waarvan je de taal niet goed spreekt, heb ik erg onderschat. Ondanks de grote internationale afdeling, werd er alleen maar Duits gesproken. En dan heb je nog het personeelstekort in de zorg, waardoor niemand echt tijd voor me had, hoewel je op je kwetsbaars bent en juist aandacht nodig hebt. Nu ik zelf in het ziekenhuis heb gelegen, besef ik me ook pas echt hoe groot het probleem in de zorg is.

Na de operatie heb ik drie nachten in het ziekenhuis gelegen om te herstellen. Ik herinner me het moment nog goed dat ik wakker werd en hoopte dat de operatie goed gelukt was. Heel voorzichtig schoof ik mijn deken en operatieschort opzij om te kijken of er vier kleine pleisters op mijn buik geplakt zijn of één hele grote. Tot mijn grote opluchting zie ik vier kleine pleisters op mijn buik. Gelukkig, dat betekent dat de baarmoeder er in ieder geval nog in zit! De hele dag en nacht vertelt niemand mij hoe de operatie is gegaan. De dag na de operatie komt de arts mij vertellen dat de operatie goed is gegaan, maar dat de vleesboom groter en dieper bleek te zitten dan ze van te voren hadden gedacht. De vleesboom bleek ongeveer zeven centimeter te zijn. Dat is bijna het dubbele van wat de echo’s in Düsseldorf, Krefeld en Nederland lieten zien. De artsen raden daarom ook een hersteltijd aan van een jaar, in plaats van zes maanden. Ook zou ik met een keizersnede moeten bevallen, mocht het ons ooit gegeven zijn. De artsen denken dat het zwanger worden na deze operatie wel zou lukken en hebben er veel vertrouwen in. Ergens geeft me dit een heel prettig gevoel, maar de klap van een jaar herstel komt toch wel even het hardst aan. Mijn leven staat al zo lang op pauze en nu wordt er van mij verwacht dat ik mijn kinderwens voor in ieder geval nog een jaar uitstel, hoewel iedereen om mij heen wel doorgaat. Er zijn inmiddels zelfs meerdere vrienden die ná ons zijn begonnen met het in vervulling laten gaan van hun kinderenwens en al een tweede kindje hebben of verwachten en wij blijven al die tijd maar met lege handen. Ik besef me maar al te goed dat dit nu nog minstens een jaar zo door gaat. Een jaar waarin iedereen doorgaat en ons verlangen naar een gezin juist alleen maar groter wordt. Hoe moet ik dit jaar overleven?