De follikelmeting & de eicelpunctie

Inmiddels heb ik al een week hormonen gespoten. De laatste dagen kreeg ik er een derde spuit bij: Fyremadel. Fyremadel zorgt er voor dat er geen eisprong komt. Het spuiten gaat steeds vlotter. Inmiddels heb ik al ongeveer twintig spuiten gezet en lukt het me om binnen tien minuten de drie spuiten voor te bereiden en in mijn buik te zetten. Ik voel me ook verrassend goed. Ik had op internet gelezen dat je van alle hormonen een echte hormoonheks kan worden, maar dit ervaar ik helemaal niet zo. Volgens mijn man ben ik zelfs al in maanden niet zo vrolijk geweest. Ik zing weer ABBA mee tijdens het koken en doe dansjes tijdens het tandenpoetsen. Het voelt ook zo fijn dat ik eindelijk iets nuttigs doe. Het voelt alsof ik voor het eerst een kans heb om zwanger te worden. Maar nu eerst die follikelmeting maar eens door komen… Ook deze meting moet ik weer alleen doen door corona. Ik vind het heel erg spannend. In de rechter eierstok zitten 2 follikels en de linker eierstok 6. Eigenlijk valt het me een beetje tegen, omdat er altijd wordt gehoopt op zo’n 12 follikels in totaal. De follikels hebben al de goede grootte en de eicelpunctie wordt ingepland. Ik krijg uitleg over de laatste spuiten. Precies 36 uur voor de eicelpunctie moet de Ovitrelle gespoten worden. Deze spuit wekt de eisprong op en maakt de eicellen los van de follikels, zodat ze er tijdens de punctie uitgezogen kunnen worden. De arts neemt de tijd om alles goed en duidelijk uit te leggen en dat ik het met mijn beste Engels ook begrijp. Respect voor het engelengeduld dat deze arts kan opbrengen om alles goed op mij over te brengen. Dit stelt mij erg gerust.

Een aantal dagen later is het zo ver: de dag van de eicelpunctie! We vertrekken om half 6 uit Nederland, omdat we ons al om half 9 moeten melden in Düsseldorf. De coronamaatregelen zijn nog steeds erg streng, dus vlak na binnenkomst worden mijn man en ik al van elkaar gescheiden. Omdat de punctie in Duitsland onder algehele narcose gaat, heb ik als eerst een gesprek met de anesthesist. Dit is een hele lieve Duitse vrouw, die een beetje Nederlands kan. Ik krijg een operatieschort aan en een infuus in mijn arm. Daarna mag ik naar de operatiekamer lopen, waar ik vast plaats mag nemen op mijn favoriete gynaecologische stoel. Als ik wakker word, lig ik weer op de kamer waar ik me heb omgekleed. Ik voel me vooral moe. Na een tijdje is het tijd om iets te drinken en mag ik gaan zitten. Dit lukt mij niet zelf en de verpleegsters tillen mij omhoog. Ik merk dat ik toch wel veel pijn heb. Voordat ik naar huis mag, moet ik eerst naar het toilet zijn geweest. Het lukt me niet om zelf op te staan en de verpleegster begeleidt me naar het toilet. Daar zie ik dat het allemaal best wat heeft gebloed. Bij het plassen rollen de tranen over mijn wangen van de pijn. Wat doet dit zeer! Als ik terug naar mijn bed wil gaan, zie ik de arts al bij mijn bed staan. Hij vertelt dat de punctie lastig was, omdat het myoom erg in de weg zat om makkelijk bij de follikels te kunnen. Toch is het gelukt en zijn er maar liefst 11 eicellen gevonden, waarvan er 8 rijp zijn! Wat een mooi resultaat! De arts is erg hoopvol en vertelt dat ze nu gaan proberen de eicellen te bevruchten. In de tijd dat de eicelpunctie plaats vond, mocht mijn man namelijk een ander kamertje in, wat wij altijd grappend de ‘rukbunker’ noemen. Hij omschrijft dit als de meest niet-sexy plek, waar je dan maar moet zorgen voor gevuld potje, dat je door een luikje mag doorgeven aan het lab. Door als student jaren gewerkt te hebben in een Chinees restaurant, vind ik het toch een gek idee dat er potjes zaad door zo’n luikje gaan, in plaats van Babi Pangang. Morgenochtend word ik gebeld met hoeveel eicellen er bevrucht zijn. Het blijft dus nog even spannend!