De doorverwijzing

Vandaag mocht ik eindelijk langsgaan bij de huisarts. Ik heb een hele fijne vrouwelijke huisarts waar ik enorm blij mee ben.

"Ik had gehoopt jou hier niet meer te zien" ze zei. "Het is dus helaas nog steeds niet gelukt". Ik kreeg meteen de doorverwijzing en we bespraken hoe zo'n eerste afspraak met een fertiliteitsarts er ongeveer uitziet. 

"Als er ooit een moment komt dat je mentale ondersteuning nodig hebt, dan trek aan de bel." Deze woorden van de huisarts bevestigde voor mij toch dat het een heftige rit kan worden, zowel fysiek als mentaal. 

Toch zijn we er klaar voor, we hebben elkaar en veel vrienden en familie die allemaal meeleven. En voor de rest gaan we met veel positiviteit naar het ziekenhuis, vanuit hier zien we wel welk pad we moeten bewandelen. 

Voor nu is het wachten op een oproep van het ziekenhuis. Wat ik precies moet voelen weet ik niet, zenuwen, spanning, misschien ook wel opluchting dat er nu misschien meer duidelijk komt. Ik denk een combinatie hiervan.