Broedse kip

‘Haast obsessief bezig zijn met het broeden van (on)bevruchte eieren’. Nee dit is geen omschrijving van een vrouw middenin haar IVF traject, maar de omschrijving van een ‘broedse kip’ volgens Google. Nooit geweten dat ik zoveel gemeen zou hebben met een kip..

Wat een ellende waren de afgelopen dagen zeg, mijn eerste ivf-‘poging’ is afgebroken door de fertiliteitskliniek vanwege, jawel, te veel follikels….

De echte diehard-blog-lezers weten misschien wel dat ik juist moeilijk te stimuleren was, ik was juist veel geduld en hoge hoeveelheden ‘groei hormonen’ nodig om überhaupt 1 eitje te krijgen. Maar het is echt waar, naast dat ik ze zelf op de echo geteld heb, kon ik ze ook voelen bij elke stap die ik zette of elk hobbeltje die ik tegenkwam met de auto. Ik schuifelde op mn werk door de gangen, zat onderuitgezakt met mn knoop open achter mn bureau en op mn rug liggen kon niet eens meer. De arts zei; je zeult eigenlijk 2 knikkerzakken met je mee, want ik had zestig, ZESTIG! follikels van per stuk 2cm (perfecte grootte dus) verdeeld over 2 eierstokken, allemaal voor niets. Het risico op een ernstige overstimulatie heb je vanaf ongeveer 15 follikels, vanaf dan gaan ze je ook eerst ‘in de grote groep artsen gooien’ of er een punctie plaats mag gaan vinden. Nadat er dus 60 stuks bij mij waren geconstateerd hebben ze mij voor de vorm denk ik in de groep gegooid en naar huis met een beetje hoop gestuurd, maar ik zag hem al aankomen. Eigenlijk zag ik hem al aankomen bij de 1e echo, want toen zag de arts als 50 beginnende follikels zitten, maar ik ben meegegaan in iedereen zijn enthousiasme ‘hoe meer hoe beter toch’.

Niet dus. Door het opzwellen van deze extreem volle eierstokken lek je vocht in de buikholte en kun je bloedproppen krijgen, maar door het aanprikken en leegzuigen van deze extreem volle eierstokken maak je te veel kleine bloedinkjes en krijg je interne bloeding. Dat laatste heb ik ooit al af kunnen strepen van mn bingo-kaart natuurlijk en zit ik opzich niet nog een keer op te wachten. Op een trombosebeen, longembolie of nog erger evenmin natuurlijk.

Dus wat doen we nu? Je raad het al, nog meer wachten. Geduld. We wachten eerst tot de follikels wat krimpen, dan wachten we op een ‘mega-eisprong’ en dan wachten we tot ik ongesteld word om zo aan plan B te beginnen.

Tenminste dit dacht ik…

Nadat ze mij nogmaals hebben besproken ‘In de grote groep’ werd ik gebeld met de mededeling dat we ‘gelukkig’ niks hoeven te doen, gewoon een maand rust nemen en volgende week mocht ik het contactformulier op de website invullen om te vragen hoe de volgende ronde er uit gaat zien. 

Nou mevrouw, zo gelukkig is dat niet, het kwam voor mij echt totaal onverwachts, een beetje overdonderd heb ik dus maar opgehangen en een potje staan huilen, wéér wachten…

Met ‘een maandje’ bedoelen ze een cyclus, wat bij de meeste mensen gemiddeld een maand duurt, maar bij mij gemiddeld 60 dagen…

Ik blijf maar zeggen tegen mensen (en mensen tegen mij) ‘good things take time’ ‘geduld is een schone zaak’ ‘al het wachten wordt beloond’ ‘gelukkig heb ik 2 leuke kinderen’ en nog meer Xenos uitspraken, maar eigenlijk ben ik er gewoon klaar mee. Helemaal.

Dat was ik al, maar nu nog erger, het is zo enorm frustrerend en niemand lijkt het te begrijpen. Dat snap ik en daar heb ik begrip voor, maar die stomme Xenos uitspraken komen mij de neus uit na 2 jaar en 7 maanden…

Leestip: deel 2:" Mijn baby van 3 dagen oud en al 24-uur leven in onzekerheid"