Ben ik er klaar mee?

Voor anderen kan ik niet antwoorden, maar ik kan wel mijn beleving delen.

Sidenote: Ik weet dat dit niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is en besef mij dat ik het geluk heb om hier zo makkelijk over te praten. Alsof het krijgen van kinderen de normaalste zaak is van de wereld. Voor hen waarvoor dit niet het geval is. Voor mensen waarbij dit juist verdriet oproept.. ik hoop dat jullie wensen, dromen en verlangens realiteit mogen worden. Ik zal nooit ten volste begrijpen waar jullie doorheen gaan, maar ik hoop dat jullie geluk vinden in het leven.

Voor ik kinderen had, was mijn droombeeld een gezin met vier kinderen. Waarom vier? Geen idee precies. Als klein kind fantaseerde ik al over een gezin met een tweeling van meisjes en een zoontje. Ik heb het bewijs nog liggen in een opstelschrift van de basisschool 🤭 Daarna bedacht ik me dat dat zoontje dan wel eenzaam zou zijn, omdat de tweeling veel samen zou optrekken, dus was vier kinderen een beter aantal.

Eenmaal ouder, is dat getal van vier kinderen blijven plakken. Ik weet dat ik het met mijn broer, zus en ouders altijd gezellig vond en wilde zelf ook ooit zo’n gezin, het liefst met nog een broer/zus erbij. Grote gezinnen bij anderen thuis vond ik altijd gezellig. Ik vond er altijd zo’n knusse en warme sfeer hangen, dat dit mijn ideaalbeeld werd: een gezin van zes.

Na de geboorte van onze eerste, zei ik diezelfde dag nog in mijn kraambed: ‘Oh, dit doe ik zo nog een keer.’ Na tussendoor een miskraam te hebben gehad, was ik een jaar later zwanger van onze tweede. De zwangerschap verliep redelijk soepel, maar de bevalling van dit kindje vond ik erg zwaar. Ik vond het zelfs zo naar dat ik zei dat ik dit nooit meer wilde. Het droombeeld van vier kinderen verdween als sneeuw voor de zon.

Misschien omdat de eerste bevalling in mijn herinnering zo fijn verliep, had ik de tweede bevalling onderschat. Nu was er een angst ontstaan dat ik gezinsuitbreiding echt niet meer zag gebeuren. Ik hield dit zeker een jaar vol en verkocht al wat babyspullen. Maar toch begon het weer te kriebelen. Het beeld van een groter gezin begon zich weer te vormen. Zou ik niet nog één keer door een bevalling heen kunnen gaan? Het zou waarschijnlijk maar een halve dag van pijn (en in mijn gedachten ‘ware hel’) zijn. Maar weegt die pijn op tegen het leven van een nieuw gezinslid? Ik besloot van niet. Zo relativeerde ik de angst voor pijn. Ik zou er hoe dan ook doorheen komen. De hele zwangerschap zag ik enorm op tegen de bevalling, maar de wens voor een kindje was groter dan deze angst. En ruim twee jaar na de geboorte van onze tweede is ons derde kindje geboren.

Deze bevalling verliep vlot. Ik had de vorige bevalling voor ogen, dus verwachtte dat de ergste weeën nog moesten komen. Maar voor ik het wist kon ik al persen en lag er een prachtig meisje in mijn armen.

Een jaar lang heb ik gezegd dat ik het nog één keertje zou doorstaan. Toen ons derde kindje was geboren, ging ik er als automatisch vanuit dat het nu klaar was. Dit had ik mijzelf ingeprent. Direct verkocht ik weer zwangerschapskleding en deed ik de babyspullen weg, wanneer ons meisje er klaar mee was. Maar…

Ik genoot zo enorm van ons nieuwe meisje. En deze bevalling verliep zo fijn.. in hoeverre dat kan natuurlijk.. Het was totdat een cliënt tegen mij zei: ‘Ik dacht, misschien ben je weer zwanger.' Waarop ik reageerde: ‘Pff, nou dan zou ik huilen', dat er iets veranderde in mij. Terwijl ik verder werkte dacht ik na over mijn antwoord. Zou ik het echt zo erg vinden? Ik kon de vraag beantwoorden met nee. Nee, ik zou dat helemaal niet erg vinden. Misschien juist wel fijn. De zaadjes waren geplant in mijn gedachten, maar ik deed er nog niks mee. Pas wanneer mijn partner een opmerking maakte waaruit bleek dat hij eigenlijk ook open stond voor een vierde kindje.

Meerdere gesprekken volgden tussen ons. Bij al mijn dagelijkse bezigheden bedacht ik bij mezelf, hoe zou dit zijn met nog een kleintje erbij? Ik merkte dat ik steeds enthousiaster werd, totdat het een verlangen werd. Mijn droom, zie ik weer helder voor ogen. 

Liefs Minke