Als een vlinder voorbij

Twijfel over het wel of niet plaatsen van deze blog. Maar ik had beloofd ten alle tijden terug te komen. In goede en minder goede tijden. Laat ik hopen dat deze nacht draaglijk wordt door het delen van een nieuw hoofdstuk 

Wanneer de nieuwjaarsnacht zich vult met duizenden lichtjes en ik er opnieuw een sterretje bij heb. ✨

Toen ik mijn oudjaarsblog schreef wist ik nog niet wat de komende periode ging gebeuren. Een hoopvolle blog, liefde voor mijzelf en voor jullie lezers. Hopend op een beter 2024. Helaas eindigde 2023 opnieuw in mineur en heeft 2024 nog niet de kans gekregen om betere tijden te tonen. Laten we alsnog hopen dat 2024 betere tijden gaat brengen, het is immers pas net begonnen. 

Wat had ik de start graag nog eens over gedaan. Tranen dwarrelen als regen naar beneden. Een stormvloed aan tranen, een overstroming nabij. Ongeloof, wanhoop, boosheid maar vooral intens verdriet. Alwéér..

Toen ik de oudjaarsblog schreef was ik net op de hoogte van goed nieuws. Met stomheid geslagen en totaal verrast testte ik begin december opnieuw, voor de 3e keer positief. Ik was flink ziek geweest en had de hoop op een goede afloop al opgegeven. Desalniettemin toch een positieve test.

Enigszins angstig maar toch ook heel hoopvol beleefde ik de daaropvolgende weken. Een droom, een augustus baby, midden in de zomer als kers op de taart van ruim een jaar ellende. Misselijk, moe, opgeblazen, het was er allemaal. Een klein hokje in mijn hoofd hield rekening met het ergste, maar we waren zó hoopvol dit keer. De Kerstdagen naderden en de angst voor eten bij familie nam toe. We wilden niemand op de hoogte stellen van ons prille geluk, daarvoor hadden we al teveel geleden. Daags voor de Kerst planden we onze eerste echo. 

Daar waren we weer, samen, bij mijn arts. Wetende dat dit alle kanten op zou kunnen gaan de komende weken. Want ook al was het die dag goed, de angst dat het daarna weer misging zat er goed in. Ik benoemde dat het anders voelde, maar dat het moeilijk was om hoopvol te blijven. Tijdens de echo zagen we niets, geen vlekje, geen hartje, niets. Verdoofd liet ik mijn arts uitgebreid onderzoek doen. Het voelde alsof ze zelf ook niet geloofde dat ze niets zag. Maar helaas, baarmoeder leeg en ook op de eierstokken was niets te vinden. Wéér slecht nieuws. Eenmaal van de stoel en in het omkleedhokje barste ik in tranen uit. Waarom? Waarom ik? Waarom wij? Waarom weer? Het deed me onbeschrijfelijk veel pijn!

De boom werd kaal, het huis werd leeg. Leeg zoals mijn hart. Ik heb het al heel vaak gehad over hoop, maar wat is hoop? Iedereen heeft het over goede voornemens, maar wat zijn dat? Ik zou graag willen dat ik vanavond in slaap val en morgenvroeg wakker wordt. Elke minuut langer slaap is er weer één, dat is wat ik hoop! Ik wil niet meer vooruitkijken, morgen is al ver genoeg! ✨

Hoe moeilijk deze dagen ook waren, het gewone leven ging heel snel door. Wanneer ik op kerstavond stond te zingen  voor 400 man alsof er niets aan de hand was, vloog er plots een vlinder voorbij. De vlinder bleef de rest van de dienst in mijn ooghoek fladderen. Ik raakte wat van slag, maar vond het ook een mooi teken. Even voelde het alsof ze wilden zeggen: 'het had niet zo mogen zijn, maar we blijven altijd bij je' ✨  Wat een bijzondere en emotionele avond. 

Ik stop, voor nu, mijn woorden zijn op. Ik hou de vlinder in gedachte en probeer weer wat fijns van morgen te maken.

Tot een volgende keer!