Act okay

Eigenlijk sta ik ervan versteld wat die woorden keer op keer met me doen..

Gisteren was het exact 2 weken na de 4e IUI poging, eigenlijk moest ik testen..

maar ik wou mezelf eens laten verassen door te wachten en liet bloed trekken bij de huisarts.

Ze belde rond 19u om me te zeggen dat de uitslag negatief was.

Weeral dat woord ‘negatief’, het hakt er serieus in.. na het telefoontje stap ik in de auto en doe niets anders dan wenen..

Ik ben het beu, alles zo te moeten doorstaan en niet eens zeker zijn van een positieve uitkomst.. Hoe kan ik überhaupt positief blijven?!

Vandaag zag ik op mijn gsm een gemiste oproep.. ‘huisarts’ zag ik staan.. op dat moment ging mijn hart serieus te keer..

ik bel terug en eigenlijk wou ze gewoon bevestigen dat de rest van mijn bloedname in orde was..

Met een klein sprankeltje hoop dachten ik en mijn man hetzelfde bij die gemiste oproep! ‘Zou ze zich misschien vergist hebben?!’

Maar daarvoor belde ze niet! Alweer gingen al die gevoelens van gisteren na haar telefoon door merg en been.. alweer probeerde ik me in te houden om niet opnieuw in tranen uit te barsten..

Alweer zorgen die woorden ervoor dat ik terug met beide voeten op de grond sta! 

Gaan wij ons zelfs ooit mama en papa mogen noemen van een kindje die wel bij ons mag blijven? 😓