7 jaar samen

Al weer 7 jaar van soms gek van elkaar, maar vooral op elkaar

Afgelopen week waren Chris en ik al weer zeven jaar samen. De dag zelf was ons beiden een beetje ontglipt. Ik feliciteerde hem in de avond pas met ons zes jaar samen zijn en hij verbeterde mij met zo'n 365 dagen. In al die jaren zijn we in totaal vier keer verhuisd, waarvan gelukkig maar één keer samen, hebben we twee werelddelen, acht landen bezocht voor nog veel meer vakanties samen.

In die zeven jaar hebben we al vijf jaar een kinderwens. Waar voor de meeste twintigers het krijgen van kinderen iets is wat je pas na vijf jaar begint te bespreken, wisten wij allebei al gelijk wat we wilde en ook dat we er allebei een flink aantal jaar aan moesten trekken voor het zover zou zijn. Na drie jaar en bijna honderd berichten, vonden we het dan ook hoog tijd om weer eens aan alle nieuwe lezers een nieuwe intro over ons zelf te geven.

Zelf ben ik tegenwoordig 34 jaar. Een leeftijd waar ik zelf soms net als onze relatie soms een jaartje naast zit als ik antwoord moet geven. Ik werk nog steeds in een ziekenhuis in Utrecht als verpleegkundige, maar tegenwoordig ook in allerlei andere rollen. Het liefst ben ik de hort op en buiten. Gedurende de pandemie was ik dan ook zo iemand die elke dag er echt even op uit moest.

Natuurlijk ben ik ook graag thuis om met onze dikke rode kater op de bank te ploffen, uitgebreid te bakken, koken en met vrienden spelletjes te spelen. Stilzitten is zeg maar niet helemaal mijn ding. Zelfs nu ben ik al schrijvend elke vijf minuten een andere houding aan het aannemen en aan het meedeinen op de muziek.

Chris is 32 en is druk bezig met het afronden van zijn opleiding tot tolk nederlandse gebarentaal. Ook dat is hij al een tijdje, maar het studentenleven en het leven van een volwassene is iets lastiger te combineren. Sinds kort is hij om dat volwassen leventje te bekostigen werkzaam bij de Scotch&Soda hier in Den Bosch zodat hij én kan uitslapen én onze kledingkasten up to date houdt.

Waar Sander niet stil kan zitten heeft Chris het een stuk makkelijker met uren gefocust bezig te zijn. Het is dan ook wat lastiger om met een naaimachine heen en weer te zeulen en traplopen met breipennen in je hand is ook niet de veiligste bezigheid. Als hij zijn vingers daar niet mee bezig houdt staat hij het liefst (alleen) in de keuken waardoor onze en die van onze spelletjes spelende vrienden helaas steeds strakker gaan zitten.