4 jaar nee, en dan plots een ja

Hoe het allemaal begon met die kinderwens van ons.

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde kreeg ik een maand nadat we een koppel werden de diagnose van Crohn/colitis (ze zijn er nooit helemaal uitgeraakt welke van de twee het nu eigenlijk was). Dit was in november 2017.

3 maanden later belande ik voor de eerste keer doodziek in het ziekenhuis. Toen ze daar startten met immuunonderdrukkende medicatie via het infuus was onze eerste reactie, 'en hoe zit dat dan met een zwangerschap'. Om maar aan te tonen hoe lang, en hoe snel, we al met onder kinderwens bezig waren. Om met Crohn of colitis zwanger te mogen worden moeten de ontstekingen rustig zijn. Anders is het risico op een miskraam, vroeggeboorte en extreem laag geboortegewicht erg groot. Gelukkig is de meeste medicatie geen probleem, al zijn er wel dingen die na 20 weken gestopt moeten worden. 

Helaas ben ik in 3 jaar geen enkele keer echt goed ontstekingsvrij geraakt, en al helemaal niet lang genoeg. Alle soorten medicatie heb ik geprobeerd, zelfs aan studies heb ik deelgenomen. Helaas was enkel de verwijdering van mijn dikke darm nog een optie. 

Toen ik dus kun stoma kreeg in november 2020 was weer een van mijn eerste vragen en bezorgdheden,' en een zwangerschap, kan dat nog?'. Gelukkig was deze keer het antwoord positiever. Geen enkel probleem, als alle operatiewondes goed genezen zijn, reken op een jaar ongeveer. Zo gezegd, zo gedaan.

En toen, toen kreeg ik diabetes. En helaas was dit weeral de start van een lange zoektocht naar de juiste medicatie en vooral de juiste dosissen. Want slechte suikerwaarden geeft dan weer een groot risico op veel te grote baby's, en nog heel wat meer. Meer dan een jaar heeft het geduurd vooraleer mijn bloedwaardes goed genoeg waren om op een gezonde manier zwanger te worden. Ik spuit nu 4 keer per dag insuline, en sinds oktober 2022 is het best goed onder controle.

Ondertussen ben ik in april 2022 opnieuw geopereerd, deze keer weer mijn rectum verwijderd omdat dat steeds ontstoken bleef. Sindsdien ben ik dus de eigenaar van een zogenaamde barbiebutt. Na deze operatie merkte ik dat ik geen menstruaties meer kreeg. Na enkele maanden ging ik lang bij de gynaecoloog. Pcos was toen het verdikt, geen eisprong dus. Gelukkig bestaan hier ook oplossingen voor en sindsdien neem ik metformine. Deze sloeg al snel aan en ik heb weer een gewone cyclus. 

Sinds oktober hebben we van alle artsen toestemming om er voor te gaan, en ongeveer gelijktijdig starten mijn cyclus terug op. Eindelijk konden we er écht voor gaan. We zijn nu aan ronde 3 bezig. Als ik de app die ik bijhoud moet geloven heb ik vandaag mijn eisprong. Dus ik hoef er geen tekening bij te maken wat we vanavond gaan doen ;) en voor de zekerheid oefenen we om de 2a3 dagen. 

Hetgene wat nu nog het meeste speelt is de fibromyalgie. Hierdoor heb ik veel pijn, en heel erg weinig energie. Maar ik ben er van overtuigd dat dat geen belemmering mag zijn om toch de leuke en goede  mama te zijn. Ik ga hiervoor 2 keer per week naar de fysio om te revalideren, om te zorgen dat ik een beetje fit blijf en niet teveel spieren verlies. 

Het waren heftige jaren , en het zal in de toekomst ook niet altijd gemakkelijk zijn, maar alles komt altijd goed. 

Trending: "Wanneer je er met je gezin alleen voor staat"