1 jaar na mijn gedwongen drieling-abortus

Aanstaande woensdag 6 december is het precies een jaar geleden dat ik mijn abortus van mijn drieling zwangerschap heb gehad. Nu een jaar verder, zit ik al een aantal maanden bij de psycholoog en gaat het steeds beter. Ik heb zo mijn goede en slechte dagen. Het stomme is: ik kan het niet meer terugdraaien. Ik denk er nog steeds elke dag aan, en dat zal niet minder worden. Ik word er ook bijna elke dag mee geconfronteerd doordat mensen zwangerschapsaankondigingen maken en of van dichtbij mensen zwanger zijn. Het blijft pijn doen. Ik gun het andere vrouwen die een kindje(s) krijgen van harte, maar ik ben ook jaloers. Ik wil het ook en ik heb in mijn slechte dagen ook het gevoel dat mijn lichaam faalt.

De band met mijn ouders/familie is enorm verslechterd na de abortus, ook al gaat het op dit moment wel wat beter. Mijn moeder heeft zich uitgesproken dat zij er voor mij had moeten zijn ipv aandringen dat ik een abortus moest nemen. Ze heeft daar enorm spijt van, wat mij dan wel goed doet. Maar ook veel pijn omdat het dus toen wel anders had kunnen aflopen. Maar de vraag: wat als? Die vraag zal ik mij altijd elke dag stellen, wat als ik gewoon voor mezelf had gekozen? Wat als ik nu 2 kindjes had? (de 3e van de drieling had het misschien het niet gered). Wat als ik gewoon naar mijn gevoel had geluisterd. De wat als?

Ik kan het nu pas ook na een jaar een plekje geven in mijn kamer. Het geeft mij nu ook rust en een fijn gevoel dat ik er op een redelijk positief manier naar terug kan kijken.

Ik hoop dat er op een dag mij alsnog een goede gezonde zwangerschap gegund wordt. Maar ook dat ik het nog mag meemaken en het niet hoef weg te halen. Want 1 ding weet ik wel: niemand maar dan ook niemand kan mij nog ooit overhalen om een abortus te doen. Ik zal altijd naar mijn gevoel luisteren en dan zal ik een goede keuze zal maken.

Ik ben in ieder geval de vriendinnen en de andere mensen om me heen dankbaar die er voor mij waren in deze lange zware periode. ❤️