4 jaar geleden
Ze begint het te begrijpen, maar snapt er niks van.
Samengesteld gezin, in de ogen van een peuter
Wij zijn haar heit en mem, zonder twijfel is dat voor haar heel duidelijk. Amber is nu drie jaar en begint een beetje in de gaten te krijgen dat wij niet van al haar zussen en broer het zelfde zijn als voor haar. Ze noemt de moeder van mijn drie bonuskinderen sinds ze kan praten al mama Carmen, ik vind dat zo mooi. Zij noemen haar mama, dus waarom zou zij dat niet ook doen? Ik heb daar ook totaal geen moeite mee, dat is de logica van een kind die niet beter weet.
Ik ben Mem, Carmen is Mama, prima toch! Het is een peuter ook niet uit te leggen dat haar ene zus af en toe naar haar vader gaat, haar andere zussen en broer naar hun moeder en dat ik dan wel de moeder van haar ene zus ben, maar weer niet van de andere. Dat haar ene zus een andere vader heeft maar dat haar vader wel ook de vader is van de andere zussen en broer. Volg jij het nog!? Precies... Niet te doen! Voor haar (en voor ons) zijn het gewoon zussen en een broer.
We doen er nooit moeilijk over en vertellen haar hoe het zit, voor zover dat kan tegenover een peuter. Ze weet niet beter en uiteindelijk zullen de puzzelstukjes wel in elkaar vallen voor haar.
Hoe gaat dat in jouw (samengestelde) gezin, met een nieuwe partner? Ik ben heel benieuwd.
Liefs Margje
Sillemie
Ik kom zelf uit een samengesteld gezin. Het went vanzelf, alleen het uitleggen aan mensen die mij nog niet zo goed kennen is nog steeds moeilijk. Niemand snapt het van de eerste keer. Zelf ben ik ook gescheiden en hebben zowel mijn ex als ik beide weer een nieuwe partner. Alleen zijn er geen bonuskinderen bij gekomen.
hjdv24
Hier helaas twee keer een fluxus. De eerste keer vier liter, de tweede keer 2,5 liter. Wat vond ik het de tweede keer meevallen met die 2,5 liter. De eerste keer wilde de placenta ook niet komen, ook veel getrokken en geduwd door VK en gynaecoloog. Wat een pijn, daarna met spoed naar de OK om het te laten verwijderen. Wat een angst heb ik gevoeld. Mede door de pijn, maar ook met die rotgang waarmee ik door het ziekenhuis gereden werd. Ik zie soms nog de lampen aan me voorbij flitsen, nu bijna 8 jaar geleden. Ik heb me daarna ook een hele poos niet goed gevoeld. Echt maanden moeten knokken om weer de oude te worden. En mensen om je heen die dat dan niet helemaal begrijpen. Ook het eerste moment na de OK met onze dochter viel zo tegen. Ik wilde haar eerst helemaal niet bij me. Begrijp me niet verkeerd, ik was heel blij met haar, maar ik kon het zelf niet hebben omdat ik me zo zwak voelde. Ik kon haar die nacht ook niet zelf uit haar bedje tillen als ze huilde. Dat voelde zo naar. Maar de laatste bevalling ging uiteindelijk heel goed, nog nooit zo'n goede bevalling gehad, gelukkig maar want het was ons vierde kindje. Maar je wilt niet weten hoe vaak ik gevraagd heb na de bevalling, bloed ik niet? Gaat alles goed? Heel dankbaar dat het toen zo goed verlopen is. Een heel verhaal 🙈