Winterpret kan (bijna) echt beginnen!

Wanneer gaat het nou sneeuwen? Vraagt mijn zoon mij al wekenlang. Als ik probeer uit te leggen dat ik hoop dat we rond kerst sneeuw hebben, roept hij dat we ook al geen sneeuw met sinterklaas gehad hebben. Vraagt hij waarom er in de prentenboeken wél steeds sneeuw op de daken getekend wordt met sint en kerstman en verteld hij mij hóeveel hij van sneeuw houdt. 'Net zoals zon. Ik hou alleen van zon en sneeuw'. Regen en kou vind hij niks. In plassen stampen dan weer wel, maar alleen als het opgehouden is met regenen. 'Wat zou je het allerliefste doen als het sneeuwt?' Vraag ik vanochtend. 'Een sneeuwpop maken en aankleden!' Dat hadden we vorig jaar gedaan, de aankleedset van de sneeuwpop hebben we in de schuur liggen, die hebben we 1 keer gebruikt. En die wijst hij telkens aan. 'En sneeuwballen gooien, én schaatsen. Net als kikker (de enige echte)!' 

Hij wil, denk ik, door met vertellen, maar ik praat er weer zoals gebruikelijk door. 'Schaatsen?' Komt uit mijn mond en zeg nog; dat kunnen we wel doen! ' Hè, hoe dan? Vraagt hij. Het water is niet eens bevroren. Onze zoon is een kind dat alles wil weten, heel (echt héél) veel vraagt en vóóral niet van verassingen houd. Ik kijk op de klok en zie dat de deuren van school over 3 minuten openen. Kijk, dat is nou handig met een school om de hoek. Onderweg naar school vertel ik over de schaatsbaan in het centrum en dat we daar ook schaatsen kunnen lenen. Helemaal entausiast en vooral omdat hij vandaag een margemiddag heeft, hebben we een extra lange middag samen! 

Als ik hem op kom halen, vraagt hij waarom ik de fiets niet bij me heb. ' Wij gaan toch naar de schaatsbaan?' Vraagt hij verbaasd. Ik wil dat hij thuis eerst luncht en daarna gaan we samen fietsend naar het centrum.  De jongste en papa laten we in ons warme huis achter. Al van ver zie ik dat de schaatsbaan leeg is. Super! Dat is nou het voordeel van dingen ondernemen tijdens schooltijd. En van marge/studie  (mid)dagen  maak ik dankbaar gebruik van.

Wij kunnen schaatsen lenen en ik ben verbaasd dat mijn zoon 'de echte schaatsen' mag uitproberen. Ik vroeg naar die ijzeren dingen die je onder je schoenen moet klemmen, maar meneer vond hem een echt 'schaatsjongen' type. 'Toch knul?' Lachtte hij naar onze jongen. 'Wij zijn mannen. En stoere mannen kunnen wel op deze stoere schaatsen staan.' Wij wisselden zijn laarzen voor schaatsen en meteen liep hij ermee naar de baan. En dat terwijl hij nog nooit op schaatsen heeft gestaan. Ach, nu begrijp ik de man achter de kassa. En daarbij, het kunstijs was niet eens glad. Ik als trotse moeder die hem hielp, moest echt  lachen. Na 3 minuten probeerde hij het alleen, maar hij stapte en liep meer dan dat hij erop gleed. Na hem een soort van speedles gegeven te hebben, uiteraard herinneringen opgedaan van mijn fijne tijd in de Jaap Edenbaan, begon hij meer te glijden  en ontwikkelde hij weer een stuk zelfvertrouwen. Hij kon het! Een soort van dan, want dit was ècht niet te vergelijken met het kunstijs in de Jaap Edenbaan, maar hé, het was het begin! Loslaten was een kleine stap. En hij viel. Eén keer, twee keer, en een heleboel keer. 'Maar zonder het vallen zul je het ook nooit leren' zei ik. Net als je broertje. Die leert lopen. Nadat er meer kinderen op de baan schaatsen, willen ze een soort wedstrijdje doen. 'Geen wedstrijdje maar gewoon wie als eerst aan de overkant is' zei een meisje en dat deden ze. Telkens kwam onze jongen als eerste aan en telde door wie de tweede, derde, vierde en vijfde werd. Totdat hij viel. En een meisje 'lachte hem uit'. Ik dacht dat hij verdrietig naar mij toe zou komen, maar ik keek toe hoe hij weer opstond en verder schaatste. Mij aankijkende en lachend. Tweede! Riep hij. En tegen het meisje zei hij, 'vind jij het soms leuk als ik jou uitlach? Van vallen leer je! En jij bent net ook gevallen hoor.' Het meisje zei dat ze niet expres lachte,  en dat het vanzelf ging.  Wat ik ook begreep. Want doordat hij viel kom ze hem wel mooi inhalen!

Van proberen kun je leren.

Zeker een quote ergens (op school) gehoord, maar het was een hele mooie. Toen we bij de bankjes weer de schaatsen voor zijn schoenen verwisselden, zei hij dit tegen mij. Hij bleef het herhalen. En daarna zei hij: 'En ik viel, én toch ging ik doorzetten. Want als ik niet opsta, dan kan ik ook niet meer winnen. En dan ben ik laatste' Wat goed! 'Wat goed van jou' zei ik trots. En wat schattig. Van proberen kun je leren. Dat klopt! Hij zag in de hoek een kerstman staan. 'Hé,  kerstman! Ga jij mij dit jaar ook verwennen?' Lachend keek ik hem aan. Verwennen. Een paar dagen geleden zei hij; mama, ik vind dat Sinterklaas de kinderen dit jaar wel erg verwend heeft. Hij moet oppassen dat hij nog wel cadeaus over laat voor volgend jaar.' Hij gaf een knuffel aan het kerstmanbeeld en vroeg mij; bestaat er ook een echte kerstman? En mag ik ook met de echte kerstman op de foto? 'Ja, je kunt zeker op de foto! Dat doen ze hier over een paar dagen!'. Superblij rende hij het terrein af. 'Eigenlijk wilde ik je vragen of we chocomelk met slagroom konden kopen.  (Dat verkochten ze daar) Maar eigenlijk is dat te duur hier. Misschien kunnen we op internet kijken hoe ze dat maken en kunnen wij het thuis ook maken!' Echt onze woorden haha, wat grappig hoe hij dat opmerkt en oppikt. 

Thuis belde hij trots zijn oma op en vertelde over de schaatsbaan. 'Oma, ik zit toch ook op hockey? Dan moet ik alleen nog beter schaatsen,dan kan ik ook ijshockey doen!' Riep hij uit. Haha, ja wat slim. Die combinatie. En die schaatsen? Hij heeft al geregeld dat zijn oma 1 paar schaatsen voor zijn verjaardag geeft. Maar laat zijn verjaardag nou toch in de maand juni zijn (psst, ik probeer hem niet te herinneren dat het dan al bijna zomer is). In die tijd kan hij rolschaatsen. Maar tot die tijd is het misschien toch niet zo'n raar idee om een 10 rittenkaart bij de Jaap Edenbaan te kopen. En als het dan toch goed bevalt, kunnen die schaatsen misschien nog onder de kerstboom.