Wanneer er een ouder “wegvalt”..

Wanneer er een ouder wegvalt is voor een kind niet te beschrijven. Helaas hebben mijn meiden dit moeten meemaken. Zon 3 jaar geleden… B was 8 en D 7

Er waren flink wat struggels tussen mij en hun vader. Een ronduit slechte communicatie. Wel was er een omgangsregeling die, met moeite, toch liep. De kinderen lieten steeds vaker signalen zien dat het niet goed ging wanneer ze bij hun vader waren. Deze heb ik proberen te bespreken maar oh wat was het moeilijk om hem te bereiken..

Ik zie ze nog staan, mijn twee meisjes voor de deur omdat ze na een telefoontje van hun vader, waarin hij meldde dat hij ze naar mij zou brengen omdat het “uit de hand liep” zijn afgezet met de mededeling; “ga maar bij je moeder vervelend doen maar niet meer bij ons”.

Mijn hart brak toen ik ze zag staan. Lijkwit en intens verdrietig. Na veel mailen (gewoon contact tot stand brengen lukte niet) met hun vader kwamen we niet tot een oplossing en bleef de omgang stil liggen. Tot aan de dag van vandaag.

Begrijpen kon ik het niet.. En de meiden al helemaal niet! Iemand uit mijn omgeving zei: Je moet het niet proberen te begrijpen. Als hij het zelf al zou begrijpen, had hij wel andere keuzes gemaakt.

En dat was het begin van mijn strijd om de meiden zo goed en zo kwaad als het ging, te leren omgaan met het gemis van hun vader.

Dit gemis was intens groot. Want ondanks dat er een soort van rust kwam moest er ook verwerkt gaan worden. Maar hoe doe je dat nou eigenlijk en hoe leg je je kind uit wat er gebeurd? Ze voelden zich enorm schuldig, B automutileerde en ze kregen hechtingsproblemen, waren angstig dat ik ook weg zou vallen.Wat een enorme belasting was voor mij en wat zo nu en dan nog steeds zwaar is omdat de opvoeding anders verloopt. Wanneer ik iets van ze wil of ze iets wil leren, maar ook wanneer ik ze in nieuwe situaties breng. Ze laten dan soms gedrag zien wat niet altijd te begrijpen is maar als ik dan terug ga naar de verstoorde hechting valt alles weer op z’n plek.Ik moest ineens veel sensitiever reageren (gelukkig gaat me dat van nature goed af) en moest ik non-stop beschikbaar zijn voor ze. Dit uitte zich bij mij in een burn-out 2 jaar geleden. Het was te zwaar en had hulp nodig. Want ja, ook ik moest dit allemaal verwerken waar ik eigenlijk geen tijd voor heb gehad. Het werkte allemaal in ieder geval merkbaar anders dan voorheen en alles stond op zijn kop.

Ik kon er op het internet ook niet veel over vinden. Wel allerlei verhalen van ouders die hun kind niet bij de andere ouder willen hebben en de omgang dwarsbomen of mensen die juist moeten knokken voor hun kind. Wat voelde ik me alleen op dat moment en was was ik boos... of verdrietig of misschien allebei? Het was nogal een roes op dat moment en er was weinig ruimte voor mijn gevoelens.Naar de kinderen ben ik steeds blijven herhalen dat het niet hun schuld is wat er is gebeurd. Dat er soms mensen zijn die niet goed weten wat kinderen nodig hebben en dat dat heel verdrietig is maar dat ik zeker weet dat hun vader heel veel van ze houdt alleen dat hij bij deze groep mensen hoort.

Ohja ik ben wel een onwijs mooi boekje tegen gekomen (engels helaas dat wel) en gaan lezen met de meiden: the invisible string van Patrice Karst. Dit gaat over een onzichtbaar lijntje die je hebt met iedereen waar je van houdt. Ook als je ruzie hebt of gewoon even niet bij elkaar bent omdat je bijvoorbeeld op school bent en papa of mama op het werk. Uiteindelijk geeft het boekje de boodschap dat je nooit alleen hoeft te zijn. Wat heeft dit boekje ons geholpen! Ontzettend mooi en zeker de moeite waard om eens te lezen.

Het onderwerp papa is voor de kinderen altijd een open onderwerp geweest hier in huis. Ook toen er nog wel omgang was en ik een slechte verstandshouding met hem had. Hierdoor hebben de kinderen een eigen beeld kunnen vormen van hem en altijd hun verhaal kwijt gekund zonder dat ik mijn mening gaf.. Inmiddels is er een beetje contact tussen hun vader en mij. We appen zo nu en dan en dan vertel ik hem hoe het met de meiden gaat. De meiden zelf zijn er niet aan toe en willen geen contact maar weten dat ik dat wel heb en hem dingen over hen vertel. Hier zijn ze ok mee. Hun vader is inmiddels intensief in therapie.

Ondanks dat wij dit verdriet hebben moeten doormaken is de band tussen mij en de meiden alleen maar sterker geworden. Gelukkig gaat het nu goed met de meiden (en met mij) en voelen ze zich sinds het voorjaar weer veilig genoeg om ook eens te gaan logeren bij opa en oma. B is zelfs mee op schoolkamp geweest! Ik had het nooit anders kunnen doen voor ze en ben trots en blij dat ze nu zover zijn als ze zijn al gaat het nog steeds niet altijd vanzelf. Maar hey, in welk huishouden gaat dat het wel?!

Ze weten nu dat ik altijd weer terug kom… <3