Wachtlijstmama's & -papa's

Voor degene die ons verhaal hebben gevolgd, is dit geen nieuw item. Aan alle andere mama's en papa's welkom in ons verhaal. Ons zoontje van 3 praat niet, en we proberen uit te zoeken waar het "probleem" zich situeert. 

Ik volg via deze website ook verschillende andere mama's hun blog. Ik ben er steeds van verrast dat het in Nederland allemaal net wat sneller lijkt te gaan als het gaat over een taalachterstand. Jullie kinderen kunnen speciale trajecten doorlopen voor ze school aanvangen. In België is men zo ver nog niet en word je als ouders van het kastje naar de muur gestuurd. En voor al die mama's en papa's schrijf ik deze blog. Voor alle frustraties en telefoontjes, alle dokters en specialisten die we moeten trotseren om iets gedaan te krijgen. Op dit moment staat er veel in de startblokken, maar al deze specialisten kijken naar elkaar en wachten af. Terwijl de ontwikkeling van ons zoontje verder gaat. 

Op dit moment staat ons zoontje op drie wachtlijsten, tot voor kort waren er dat vier. Een wachtlijst voor het centrum ontwikkelingsstoornissen, thuisbegeleiding voor taal en begeleiding op school voor de taal. De dokter e.d. die we hebben moeten zien om al op dit punt te geraken zijn: pediater, NKO-arts, kinderneuroloog, logopedie, kinesist, CLB, CAR, KIDS Hasselt, Auticoach en de zorgcoördinator van de school. Vorige week ben ik op het punt gekomen dat ik al de gegevens van deze mensen en hun doel heb moeten opschrijven. Ik kon het niet meer onthouden. Tegenwoordig is de vraag van mijn man wanneer wij terugkomen van een afspraak niet meer "Wanneer kunnen we er terecht?", maar wel "Hoe lang moeten we deze keer wachten?". Vaak gaat het over maanden, in sommige gevallen over langer dan een jaar. We leggen afspraken vast en proberen in tussentijd alles uit de kast te halen om toch antwoorden te verzamelen. Ik moet jullie niet uitleggen dat COVID-19 ook heel wat roet in het eten komt strooien. De wachtlijsten lopen alleen maar verder op en op dit moment hoop ik gewoon dat onze MRI kan doorgaan volgende week. Dat de besmetting en ziekenhuisopnames nog binnen de perken blijven. Dat in de eerste plaats de pandemie kan worden beperkt, maar aan de andere kant dat ons verhaal niet nog verder wordt afgeremd. 

Bij ons België is er het initiatief "Rode Neuzen Dag", heel mooi in theorie. Kinderen moeten sneller hulp krijgen. En eigenlijk maakt dit me ergens boos. Onze kinderen krijgen namelijk niet snel genoeg hulp. Je moet een mallemolen door die geen einde heeft. En als je eenmaal door die hele procedures bent, sta je op ellelange wachtlijsten. En als ouder worstel je je overal doorheen en plan je alle afspraken en telefoongesprekken doorheen je job. Maar voor ons als ouders zijn er geen aanspreekpunten, referentiepunten waar wij terecht kunnen met onze zorgen of bezorgdheden. We zoeken, vechten, bellen, rijden... ons te pletter om antwoorden te zoeken, maar we moeten ook tijdig kunnen zorgen voor ons zelf. Maar diep vanbinnen weten we dat we dat pas echt kunnen doen als we antwoorden hebben. Als we weten dat er voor ons kind wordt gezorgd. Dat hij/zij goed terecht is gekomen en de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Tot dan zullen we, naar alle waarschijnlijkheid, geen rust kennen. 

Vaak krijg ik de vraag: "Kan je er met iemand over praten?". Ja, mijn man is meestal het antwoord. Waarom alleen mijn man? Vrienden, familie, kennissen... ze luisteren oprecht naar ons verhaal, maar kunnen zich 9 van de 10 keer niet inleven in waar we doorheen moeten. Ze zijn ontzettend lief voor ons en proberen ons op te beuren. Absoluut, daar kunnen we zeker niets van zeggen. Maar je merkt dat ze de onderliggende frustraties en zorgen niet altijd begrijpen. Ze hebben zelf geen ervaringen met het systeem en dat brengt een onwetendheid met zich mee waar ze, uiteraard, zelf ook niets aan kunnen doen. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze nooit kennis moeten maken met dit systeem! Want laten we eerlijk zijn, dit is een van de lelijkste systemen wat er bestaat. Een systeem van onzekerheid, vragen, wachten en nog meer vragen. 

Wij hebben op dit moment de beste logopediste die we ons kunnen voorstellen. We moeten er 2x per week 25 minuten heen en terug voor rijden, maar zij is onze enige houvast op dit moment. Ze kan onze situatie overkijken van op een afstand en ons goed advies geven. Haar zullen we   A L T I J D  dankbaar zijn. Haar ervaring en tips hebben ons al veel geholpen, maar ook dit loopt jammer genoeg af half maart als we niet snel kunnen overgaan tot testen bij ons zoontje. Dan zijn we al door onze 40 beurten onder aanvullende verzekering heen. Opnieuw een flinke opdoffer voor ons, maar zoals steeds blijven we zoeken naar de oplossing. We geven niet op! 

Aan alle wachtlijstmama's en -papa's, voor eender welk probleem, we begrijpen jullie. We doen wat we kunnen en proberen zelfs meer dan dat. We blijven samen strijden voor antwoorden, hulp en oplossingen voor zover deze bestaan. Geef jullie lieve kindjes een dikke knuffel, een zoen en onvoorwaardelijke liefde. Voor nu tot op de wachtlijsten! Hopelijk tot snel bij de hulp en oplossingen! 

LiefsLien