Waarom zou ik mijn kind laten observeren?

Gaan we Nienke laten observeren omdat zij het zeggen of omdat wij erachter staan? En wat zou eruit kunnen komen?

Thuis merken we ook wel dat er iets anders is. Nienke is snel verdrietig als bijvoorbeeld iets niet lukt (of soms voor ons uit het niks) en dat duurt dan ook heel lang. Soms uren. Ze huilt en wanneer ik haar troost wordt het minder om na 10 minuten weer opnieuw in alle hevigheid te beginnen. Papa mag haar trouwens niet troosten als ze zo intens verdrietig is. Heel lastig voor Dave.

Zelf hebben we het idee dat Nienke overvraagd wordt. Ze is 2, maar lijkt wel 4 of 5. Dit gebeurt dan dus ook zomaar op straat of in de winkel. 'Moet jij niet naar school?!' (In mijn oren klonk het best verwijtend.) Nee, als je 2 bent, hoeft dat nog niet. 'Moet jij niet eens zelf gaan lopen, in plaats van in de wagen zitten?!' Nee, ze is pas 2, dan mag je nog lekker in de wagen zitten. 'Het is wel zo netjes als je dank je wel zegt, daar ben je groot genoeg voor, toch?' Dat zijn we hard aan het oefenen, maar ze is nog maar 2, dus het gaat nog niet vanzelf. 'Als je een schepje wilt, moet je dat even vragen!' Ze is nog maar 2, dus ze pakt wat ze leuk vindt. Dat is niet zo gek. En net zoals andere ouders leggen wij (!) haar dan uit dat ze het eerst moet vragen. 'O', is dan de reactie: 'ik dacht dat ze al ... (4, 5 en soms zelfs 6) was.'

De hele dag roep ik tegen wildvreemden hoe oud Nienke is... om maar alvast te excuseren wat ze doet, terwijl ze zich eigenlijk gewoon als elke 2-jarige gedraagt. Ja, ze pakt speelgoed zonder het te vragen... Ja, ze dringt wel eens voor... Ja, ze moet huilen als ze iets niet mag... Ze is dan ook 2 jaar oud en moet nog veel leren.

Maar lieve mensen, als ik erbij sta, laat mij dan mijn eigen kind aanspreken. En ik heb ook jullie 'wijze' woorden naar mijn kind niet nodig om haar te stimuleren om zelf te gaan lopen etc.
Natuurlijk snap ik best dat het allemaal niet lelijk bedoeld is. Ik zal me er zelf ook vast wel eens schuldig aan maken. Maar het doet zo'n zeer als ik dat beteuterde gezichtje weer zie; wanneer ze niet begrijpt wat ze verkeerd heeft gedaan.

Aan Nienke zie ik namelijk dat ze steeds het gevoel heeft dat ze op haar kop krijgt. En dat is natuurlijk niet goed voor haar zelfvertrouwen. Wellicht komen daar de huilbuien vandaan? Daarnaast heeft ze ook nog eens een turbulente start gehad als baby, wat haar ook misschien wel angstig maakt voor het onbekende. En in mijn familie komt autisme voor... Nienke maakt niet heel goed oogcontact. Maar dit kan ook komen omdat ze 6 uur per dag wordt afgeplakt en met haar slechte oog (+6) moet kijken. Dan wordt het ook lastig om oogcontact te maken.

Ook door al het bovenstaande vonden wij het helemaal niet erg als er iemand mee zou kijken op het kinderdagverblijf. Hoe eerder je iets ontdekt, des te eerder je een kind kan helpen. Misschien wel voordat het een heel groot probleem wordt. Iedereen gunt zijn kind de beste start, toch?

Dus doe de observatie maar op het kinderdagverblijf ...