Waarom kijken jullie zo naar ons?

Daan kan niet lopen. Dus hij komt in een rolstoel. Het moment waarop mij dat verteld werd, had ik er moeite mee. Mijn zoon in een rolstoel? Dat kan toch niet! De realiteit is dat het gaat gebeuren. Daarmee begint het acceptatieproces, en dat was een lastige periode. Het liefst wil je met je zoontje een balletje trappen, lekker rond rennen, stoeien. Maar dat gaat niet op.

Eenmaal wen je eraan dat die rolstoel er dan toch moet komen. En dan is het zover… De rolstoel wordt geleverd, nu is het echt, dit is de realiteit. Daan zelf weet even niet zo goed wat hij ermee moet. Ook voor hem is dit nieuw, en wat kan ik ermee? Gelukkig pakt Daan het snel op, hiermee kan hij zichzelf verplaatsen. Een hele wereld gaat er open voor Daan! Hij kan nu leren hoe hij zichzelf kan verplaatsen. Dit zijn zijn nieuwe benen!

Maar deze nieuwe rolstoel trekt ook veel bekijks. Want waar we ook komen, mensen kijken. De 1 reageert positief en leuk, wat een mooie rolstoel, wat een leuke kleur. Maar de keerzijde is kijkende mensen… Mensen die kijken en niks zeggen, mensen die kijken, en je helemaal nakijken. Mensen die raar kijken, mensen die kijken en wanneer je terugkijkt weg kijken…

In het begin heb ik de neiging om te vragen wat er aan de hand is, vragen waarom kijk je zo… Daan zit immers in een rolstoel, en maakt geluiden, en maakt voor veel mensen misschien ‘rare’ bewegingen… Maar het is toch ook gewoon een mens, een persoon.

De tijd vordert, en langzaam aan wen ik eraan, dat ik zal moeten leren leven met kijkende mensen, kijkende mensen die je helemaal volgen totdat je uit hun zicht bent. Zonder te weten wat men denkt, wat men vindt, of wat men wilt zeggen. Niet dat me dat nog wat uitmaakt. Maar toch. Dit is de realiteit!

Gelukkig zijn er dan ook mensen die kijken, maar wel een reactie afgeven, en het wel begrijpen waarom Daan in een rolstoel zit. De kijkende mensen zou het dan onwetendheid zijn?

Maar er zijn ook heel veel kinderen die kijken. Wat zou zo’n kindje denken. Zo vraagt een kindje nog wel eens ‘Waarom kan hij niet lopen’? Nou dat is een vraag! Hoe ga je antwoorden tegen zo’n klein kindje. Hoe leg je het zo makkelijk mogelijk uit aan een kindje.

Dan heb je ook nog kinderen die kijken, waarbij nota bene de ouders het kind direct sommeren niet te kijken en door te lopen. Waarom is dat? Ergens bang voor? Je kind er van weerhouden? Je kind niet te willen confronteren met een ander kindje dat ‘anders’ is als jou?

Inmiddels heb ik er mee leren leven! Inmiddels heb ik het geaccepteerd dat mensen kijken. En inmiddels heb ik mij erbij neergelegd dat mensen kijken en niks zeggen en blijven nakijken. Ik duw die rolstoel voort met volle trots! Dit is mijn ‘unieke’ Daan, en ik zou niet anders meer willen!