7 jaar geleden
Voetballen met een gips-beentje
Ze zeggen weleens dat de grootste beperkingen in je hoofd zitten, Guido was er in heel goed in om manieren te vinden om toch te bewegen
Mijn zoontje is daar een goed voorbeeld van. Bij de tweede grote behandelingsfase met weer gips zat hij weer met zijn ene been in het gips. Dit keer niet tot de lies, maar wel tot boven de knie. De knie was gebogen en zijn voetje in spits-stand. Net alsof hij een pirouette ging draaien. Een toch redelijk onmogelijke stand om mee te kunnen bewegen. De eerste keer na het gipsen wist hij dan ook niet goed wat te doen en lag hij eigenlijk alleen maar op de bank.
Opa had een mooie grote hijskraan meegenomen en daar heeft hij wel mee zitten spelen. Met veel overredingskracht en voordoen hebben we hem wel zover gekregen om in die eerste week in ieder geval op de grond te spelen en een beetje rond te schuiven op zijn billen.
In de weken erna lukte het na veel oefenen toch wel. Hij kroop uiteindelijk zelf de trap op naar de glijbaan en hij bewoog zich al schuivend prima voort zowel thuis als op de opvang. Tijdens een verjaardag wist hij het nog mooier te maken. Hij kreeg het voor elkaar om met zijn gipsen-beentje toch te staan en te voetballen! Het was fantastisch om te zien hoe trots hij was!
Een aantal weken na de operatie kreeg hij gelukkig loopgips met een schoentje eronder. Zo’n harde zool met klittenband om het gips te beschermen. Daar was hij heel blij mee! Nu kon hij echt weer rond- ’lopen’