Voetbal-kind-moeder

Volgens mijn was ik een jaar of 6 of 7. Mijn vader vertelde me: “je moet vanmiddag mee naar Fc Twente”.  Ik had niet echt een keus, het moest. Want ik kon nog niet alleen thuis blijven. Het overviel me volledig, de sfeer, de entourage, het voetbalspelletje, de club. Alles. Mijn vader had vanaf dat moment niet echt een andere keuze om mij elke thuiswedstrijd mee te nemen en een seizoenskaart erbij te kopen. Minstens tot een jaar of 22. Elke thuiswedstrijd. Daarna nog zeker sporadisch in het stadion aanwezig geweest, maar ook zeker een ESPN abonnement afgesloten om zo nooit wat te missen. 

Nu is het februari 2022, getrouwd, 2 zonen 1 dochter. Mijn middelste zoon is 6 jaar. En is net als zijn broer voetbal fan. Spelen bij de plaatselijke club, hebben interesse in voetbal en vinden de “strijd” tussen vader (Ajax) en moeder (fc Twente) maar wat vermakelijk. 

Dan komt een onverwacht appje “Marriët, wil je morgen met een van de kids naar een wedstrijd van Twente?” Ik reageer direct met JA, maar tegelijk vind ik het moeilijk te kiezen. Toch maak ik snel een beslissing en vraag of onze Pim van 6, de middelste, of hij mee wil. Natuurlijk wil hij dat. Hij slaapt snel en hoopt dat het gauw morgen is. Ondertussen baalt de oudste flink, maar leg ik uit dat het soms gewoonweg “niet anders is” en hij op een ander moment met me mee mag.

Zondagochtend vraagt Pim elke keer hoe laat we weg gaan.. “om 13:00 uur schat”.  Dus we vertrekken ruim voor 1 uur 😉. Het is koud en het regent.. Het is druk, de coronamaatregelen zijn eraf. Ik vind het heerlijk! We lopen om het stadion, in de regen en zijn al snel zeiknat. Dan gaan we door de poortjes en lopen helemaal naar boven. Iets voordat Pim echt het stadion binnen stapt, pak ik even een momentje en probeer me direct dit moment niet te vergeten.

Hij loopt het trapje op en staat ín het stadion. Zijn mond valt letterlijk open, zijn ogen glimmen en schieten van links naar rechts. Hij weet niet waar hij kijken moet. Observeert alles en omschrijft alles wat hij ziet.  We zoeken de weg naar onze stoelen en gaan zitten. Daar herhaalt zich het proces als hiervoor beschreven. “Mam! Kijk de bal. Mam! Kijk, allemaal Twente vlaggen. Mam, overal rood! Mama, wat schreeuwt iedereen hard” Pim heeft niet lang nodig en schreeuwt al snel zijn zesjarige stemmetje mee door het stadion.  

Zijn humeur zakt bij de 0-2 achterstand. Ik geniet daar van. Hij gaat net zo op in de sfeer die ik zo goed herken. Ik app een goede vriend van me. “Altijd als ik hier ben begrijp ik niet meer dat ik geen seizoenkaarten heb. Volgend jaar gaan we weer. Nu echt.” Ik krijg direct een bevestiging met “oké” terug. Hij weet ook dat ik dit altijd app als ik in het stadion ben. Ondertussen vraag ik me gelijk af of ik met 1 seizoenskaart enkel voor mij wegkom.. 

Dan is het 1-2, Pim juicht zoals ik hem nog nooit heb zien juichen. Ik zeg hem “we zijn er nog niet hè....” maar hij kijkt me wat boos aan “nee. Maar we hebben WEL gescoord”. Daar heb ik niet van terug. 

Dan is het 2-2. Ik weet ook niet wat mij bezielt en til Pim op zodat hij niets hoeft te missen en over de mensen kijkt. We juichen beiden en zitten de laatste minuten vol spanning. Eindsignaal. Gelijkspel. Toch zijn we blij. Wat genieten. 

We lopen terug en Pim heeft een broodje hamburger in zijn hand. De andere hand houdt mij stevig vast, want het is druk.  

Het regent nog steeds, die wind is ook nog niet weg. En we zijn weer zeiknat geregend. Maar we klagen er allebei niet om. Terug in de auto zegt Pim “Dit was echt HEEL erg leuk hè?” Ik kan niets anders dan bevestigend knikken. Ja Pim, dit was écht een donders mooie middag. 

#cote #twentefans