'Van jou moet ik altijd op de foto!'

ik ben zo'n moeder die van fotograveren houd. Foto's van mijn kinderen zijn dan ook heel belangrijk voor me. Van elke nieuwe mijlpaal, maak ik een foto, video of anders schrijf ik een stukje. Ik vind het leuk om mooie foto's te maken en die dan op te slaan op mijn harddisk. En op het moment zelf, als ik dan naar de foto's kijk, vind ik het speciaal en leuk om deze foto's later aan ze te laten zien. 

Iemand zei mij ooit; 'wil jij je kinderen later bewijzen dat je wel degelijk uitstapjes en leuke dingen met ze deed?' Misschien deels wel, maar daarom doe ik het niet. Ik denk dat als ze het echt leuk vonden, als ze echt een onbezorgde jeugd hebben gehad, dat ze dat later zelf nog wel weten. Details hoeven niet, maar meestal herinner je je de leuke dingen  en de speciale momenten. Als je die hebt gehad. Misschien zijn foto's wel een 'oh ja' herinnering. Want soms kun je op basis van 1 foto een hele gebeurtenis herinneren. 

Ik heb ontzettend veel foto's van mijn kinderen. En ze zijn mij dan om met de tijd steeds dierbaarder geworden. Er zijn periodes dat er helemaal geen foto's zijn, en ik weet dan ook heel goed waarom. Mijn zoon wilde niet op de foto. En als ik het zelfs heel lief vroeg, wilde hij niet. Ik heb geleerd dat hij die keuze maakt, omdat ik zo graag iets wilde. Ik begrijp het, dat je als 4 jarige niet stil kunt staan in Ballorig. Ik begrijp het,  als e als 4 jarige liefer wil zwemmen dan poseren. Ik begrijp het, dat je niet op de schoot van de sint wil zitten, alleen omdat mama zo graag een foto van je wil. 

Mijn zoon is nu 5,5 en zit in een periode dat hij bewust meemaakt dat ik bezig ben met foto's. Hij heeft ook zijn eigen insteekalbumpjes waar hij leuke herinneringen in mag steken. Hij begint ook zijn eigen smaak te ontwikkelen en sommige foto's mogen dan ook helemaal weg vind hij. Hij vind het geweldig om samen met mij de albums te bekijken, waarbij hij mij uitgebreid verteld over de desbetreffende gebeurtenis. Over Naturalis, over de voorstelling in de Krakeling. En over het voetbal partijtje waarbij hij van papa heeft gewonnen. 

Ook ik vind het geweldig om foto's terug te zien. Heel soms, eens in de paar maanden, kijken mijn man en ik allemaal fotos en filmpjes terug. Dan doen we de tv aan en genieten van de beelden. Lachen we om de gesprekjes en over de eerste woordjes van hem. Soms heb ik 'per ongeluk' ook grappige dingen gefilmd. Waarbij hij spontaan ging dansen, of hij een telefoongesprek had met opa, en achter het gordijn stond zodat niemand hem kon horen. Gewoon nu realiseer ik me niet dat de tijd voorbij vliegt. Maar als ik terug kijk naar de foto's, dan komen heel veel dingen terug. Ook mijn man heeft het er soms moeilijk mee. Vooral als hij zijn ouders op beeld ziet, die lachen en stoeien, dan mist hij die momenten.

Soms zien we dingen die wel helemaal vergeten waren. Of juist momenten die toen normaal waren, maar achteraf toch speciaal. Momenten die eigenlijk voorbij gevlogen zijn. En dan nagaan dat ik alleen enkele seconden op beeld hebt. Wat een momenten.

Dan komen er momenten die zowel voor kind als ouder speciaal zijn. Toen onze oudste hoorde dat sinterklaas (hij gelooft heilig) bij óns in de supermarkt zou komen, was hij even helemaal van de baan. Hij heeft geverfd voor de sint, zijn pietenmuts de hele dag opgehad, en gestreefd naar dát moment. Bij de sint op schoot. Vorig jaar is hij ook bij de sint op schoot geweest en nog hoor ik erover. Onderweg naar de supermarkt verteld hij dat hij helemaal niet bang is voor de sint. Verteld hij hóe graag hij op schoot wil én dat sommigen niet durfen. 'Oh, waarom dan niet?.' 'Nou, omdat de sint heel groot en oud is.' Ik hoor mezelf al denken ; groot is spannend. En onze jongen is niet 'de stoerste', maar wel een uitdager. Het lijkt erop dat hij altijd de beste wil zijn. Maar er zijn zat momenten dat hij dan weer achter mij schuilt of mijn hand vast wil houden. En dat was nu ook zo'n moment. De sint kwam binnen en zwijgend keek hij de sint en zijn zwarte pieten aan. Hij keek met grote ogen, en lachte mij telkens toe. Hij kreeg de high 5 van de sint en daarna rende hij naar mij toe. Er was een foto moment, maar door de drukte probeerde ik dat toch te ontwijken. 'Mama , mag ik alsjeblieft op zijn schoot!' Ja, natuurlijk! Riep ik meteen. Daar kwamen we eigenlijk ook voor,  maar ik zag dat hij het zo spannend vond. Én hij stond net vooraan en doordat hij naar mij toe kwam weer uit de rij. Even zei ik hem dat hij dan in de rij had moeten blijven staan , maar daarop antwoordde hij,  'jij moet met mij mee! ' en toen we in de rij stonden , wil jij mijn tekening geven? ' hij was zo onrustig gaan springen,  zijn ogen glinsterden en hoe dichterbij,  hoe leuker, hoe spannender. Mijn hart klopte van vreugde mee.

Achter ons stonden anderen. Vlak achter ons stond een meisje van rond de 3 te huilen. En haar oudere zus van mijn zoons leeftijd,  totaal niet onder de indruk van de sint,  riep steeds dat ze weg wilde. Wat een lief, schattig kind. Haar moeder fluisterde haar toe dat als zij niet op de foto gaat,  haar zusje ook niet durft. En dat bleef ze streng herhalen. Ik was er zelf stil van en bedacht mij ; is dit echt alleen voor de foto? Zou ik ook zo gehandeld hebben?  Als mijn zoon echt niet zou willen? Ik zeg dan wel volmondig nee,  maar ik ben nog niet in zo'n situatie beland. Maar hoeveel ik erover denk, het blijft nee. Wij zijn gegaan omdat de oudste het zo graag wilde. En ik heb bewust de jongste thuis gelaten. Er waren zat ouders die hun baby of 1 jarige lieten fotograveren. Heeeeeel leuk, echt! Maar dan denk ik wel, is het omdat ze het leuk vinden. Of alleen voor de foto? 

Wij liepen de supermarkt uit en het gezin dat achter ons stond, liepen ook weg. 'Mama, ik zei toch dat ik niet bij de sint op schoot wil!! Jij wil altijd een foto van ons maken,  maar ik wil dat niet! En het moet, alleen omdat jij dat wil!' Ze was woedend. Ik.moest wel lachen, stiekem. Die koppigheid, terechte koppigheid, had ook van mijn zoon kunnen komen. Sta je daar met je mond vol tanden naar je kinds geraas te luisteren op openbaar terrein. Op dat moment keek ik mijn zoon aan en dacht; gelukkig loopt hij trots met zijn handjes vol pepernoten. 

Sinterklaas is een speciaal moment en volgens mij, het allerleukste kinderfeest! Eigenlijk dus heel normaal dat je die leuke herinneren wil hebben. Hoe ver ga jij met foto's maken op zulke gelegenheden?