Van het verleden naar het heden ( deel 2 )

Ik ben nu 15 jaar en zit in mijn laatste schooljaar. Mijn opa is net overleden, hij had darmkanker en is een aantal maanden ziek geweest en daarna snel overleden. 

Ik ben verdrietig maar er is weinig ruimte voor dat verdriet, thuis gaat het namelijk ook niet goed. Het is nu 3 jaar geleden dat mijn vader ziek werd en elk jaar werd het erger. Hij moet vaker naar het ziekenhuis en werkt helemaal niet meer en hij ligt nog meer in bed dan vroeger. Ik moet vaak naar de apotheek om medicijnen voor hem te halen, iets wat ik echt vervelend vind..het duurt daar altijd zo lang!

Ik heb een jongen leren kennen, R en we hebben verkering. Hij is 22 en mijn ouders zijn er niet heel erg blij mee maar op wat grapjes na laten ze het. Ik denk dat ze het te druk hebben met de ziekte en alles wat dat met zich meebrengt. Papa kan steeds minder lopen en moet soms wekelijks naar het ziekenhuis en toch glijd dit allemaal een beetje langs mij heen. Als ik er teveel over na denk word ik boos.. boos op hem. 

Er wordt nooit over gesproken, dus ik begrijp het gewoon niet. Ja, hij is ziek, ik weet het, en ik zie dat het erger wordt, maar wat is het dan precies? Waarom doet iedereen alsof er niets aan de hand is? Alsof we een normaal gezin zijn, zonder pijn of verdriet. Het is toch niet normaal als je ziek bent, dagenlang in bed ligt, zo vaak naar het ziekenhuis gaat... Ik maak me zorgen, maar het lijkt alsof ik de enige ben, dus zal ik het wel verkeerd begrijpen. Nog steeds stel ik geen vragen, en nog steeds weet ik niet waarom niet. Het duurt al zo lang dat ik er aan gewend begin te raken, mee ga in het normaliseren van iets dat niet normaal is. Ik wil er ook niet teveel mee bezig zijn, het is makkelijker om te vluchten naar mijn vrienden en R. 

Papa doet zijn best, net als altijd doet hij gezellig, lacht en kletst met mijn vrienden, stoppen onze discussies nooit en is hij de eerste die elke dag vraagt hoe het gaat en wat ik allemaal uitspook. Zo geeft hij mij het gevoel er altijd voor mij te zijn en klaar te staan.

Eindelijk ik ben klaar met de middelbare school en weet al precies wat ik wil en welke opleiding. De zomer begint en dit zou een prachtige start moeten zijn van heerlijke tienerjaren als net 16 jarige. 

Helaas is dit het begin van het einde.. we gaan verhuizen en mijn hele leven komt op zijn kop te staan.