4 jaar geleden
Van egoïstische tiener naar zorgzame moeder. Deel 2
''Sanne, er is iets heel ergs gebeurd!!''
Zwanger..... HOE - KAN - DIT? Ja ik weet hoe baby's worden gemaakt maar ik was toch aan de pil? En geloof me, ik was de meest trouwe pil gebruiker ever. In blinde paniek zocht ik naar mijn telefoon en belde ik mijn beste vriendinnetje op. ''SANNE, ER IS IETS HEEL ERGS GEBEURD..'' was het enige wat ik er alleen maar lachend uit kon krijgen. Nadat zij honderd keer geraden had, maar steeds zenuwachtiger werd naar het uit eindelijke antwoord riep ik het uit. Dat was de eerste keer dat ik schater lachend van de zenuwen iemand moest vertellen dat ik in verwachting was. Geheel ongepland, totaal in paniek en geen idee wat juist was om te doen. Toen Sanne terecht aan mij vroeg ''En nu?!'' antwoordde ik doods bang, zonder geen enkele lach: ''geen idee''.
Vervolgens heb ik mijn moeder gebeld, die meteen in de auto is gestapt en bij mij thuis is gekomen. Tranen rolde over mijn wangen terwijl ik als zelf nog een groot kind, in de armen van mijn moeder zat. Het begon allemaal een beetje te zakken, ik werd moeder. Maar kon ik dit wel? Kon ik de zorg van een klein wondertje aan. De slapeloze nachten, mezelf op plek 2 zetten... kon ik dit wel? En wat zou Manuel er eigenlijk van vinden..... OH SHIT MANUEL! Die moest ik het ook nog vertellen. Wat zou hij wel niet denken? Zou hij net als mij geshockeerd zijn, maar wel blij. Of zou hij dit nog niet willen, dit nog niet aan kunnen? Inmiddels was het tijd naar mijn werk te gaan. Toen ik daar binnen kwam vroeg een collega aan mij ''Jeetje Marlin, heb je nog steeds een kater van koningsdag? Je ziet er niet uit!!''. En stilletjes knikte ik ja met een lach als een boer met kiespijn. Ze moest eens weten.
Toen het avond was, ging ik met lood in mijn schoenen naar huis. Ik was doodsbang om het aan Manuel te gaan vertellen. Achter af snap ik dit nog steeds niet, want als iemand altijd lief en begripvol is, is het Manuel wel. Maar ik was zo bang voor zijn reactie. Diep in mijn hart wist ik namelijk dat ik voor deze baby wilde gaan. Ik geloof namelijk heilig in dat dingen lopen, zoals ze moeten lopen. Eenmaal thuis was Manuel in de keuken bezig met het eten. Ik ging als een hond met haar staart tussen haar benen op het aanrecht zitten en friemelde een beetje met mijn handen. Na 3 keer diep inademen, en een poging doen tot het vertellen fluisterde ik zachtjes ''Maan, ik moet je iets vertellen....'' Waarop hij het mes neerlegde, mij aankeek en akelig kalm zei ''Je bent zwanger?''. Daar kwamen de tranen opnieuw, snikkend en snotterend kraamde ik iets uit als ''Ik... eh... ja....maar als je het niet wilt moet je het zeggen want dan......'' en daar onderbrak hij mij al. De keuze lag bij mij, Manuel was immers al 5 jaar ouder. Nog jong, maar al wel klaar voor kinderen. Ik was de vrouw waar hij mee verder wou en uit eindelijk zou daarbij een gezin meer dan welkom zijn. Misschien was dit iets eerder dan gepland maar hey, niet minder mooi dan anders. En na dit gesprek wist ik het zeker. Wij werden papa en mama, wij kregen samen een baby!
In de weken hierna was het chaos. Je moet je voorstellen, ik woon in een dorp. Een dorp waar iedereen alles van elkaar weet en wilt weten. Maar vooral: waar iedereen een mening heeft over alles wat een ieder doet. Ik als 19 jarige vol geplamuurd feestbeest kreeg een baby... Dat was natuurlijk goud roddel voer. Ik ga je heel eerlijk bekennen, dit heeft mij heel erg geraakt. Want als ik ergens onzeker over kan zijn, is het over mijn kwaliteiten als moeder. En dat begon al wanneer ik wist dat ik een kindje verwachtte. Maar de gemene roddels kregen hun plekje, ik legde ze naast mij neer. En ik maakte plaats voor de lieve reacties, mijn echte vriendinnen die het met mij mee vierden. Mijn familie die onwijs trots op mij waren en mij hielpen van deze tijd iets prachtigs te maken. En zo gezegd, zo gedaan. Ik heb een hele intieme, fijne en goede zwangerschap gehad van onze lieve dochter. Want na 9 maanden ben ik bevallen van onze prachtig lieve dochter Vajen, ons aller mooiste en grootste cadeau. Zij maakte mij mama, trots en sterk als ik nu ben. Zij heeft elke dag een stukje mooier gemaakt. Vanaf het eerste moment dat ik haar in me armen had, wist ik dat zij de moeilijkste maar beste keuze ooit was.
Elke dag geeft het mij nog zo'n kick om terug te kijken op deze tijd. Hoe ik ben gegroeid van een meisje die alleen maar bezig was met zichzelf, make up, shoppen en feesten. Naar een jonge vrouw, mama, zorgzaam liefdevol en vooral beeeeerentrots. En dat neem ik mee in de rest van mijn leven!
Vajèn, het aller mooiste en liefste cadeau die ik ooit heb gekregen. Ongelukje?! Nee, zij is een gelukje!