Twan in tweestrijd

Mijn liefste bouletje, mijn schattigste pateeke,

(Vraag me niet waarom ik er de voorkeur aan geef mijn eigen bloed te vernoemen naar vleeswaren, want ik weet het niet. Het gebeurde zomaar... Vanzelf.)

Het is geweldig om te zien hoe je iedere dag een stap vooruit zet. Soms iets minder geweldig als je bepaalde zaken alleen wil doen. Begrijp me niet verkeerd, dat eigenwijze karaktertje van een peuterpuber heeft wel iets. En als we in opvoedkundige termen gaan spreken, wil dit waarschijnlijk zeggen dat je goed ben gehecht? Maar het is soms moeilijk, aartsmoeilijk om rustig te blijven, wanneer je zelf besluit dat het compleet verantwoord is om jou als -bijna- tweejarige alleen op een drukke straat te laten shtappen -zoals je dat zo mooi verwoord- zonder handje. Of wanneer je het volstrekt normaal vindt om een gigantische bol plasticine op te eten en het nog lekker schijnt te vinden ook.

Wat doe je in zo’n situatie best? Ik las al vaker: pick your battles. Ja, oké, maar welke dan? En hoeveel? Iemand een exacte handleiding ter beschikking, aub? :)

Ik tracht zo weinig mogelijk de strijd aan te gaan, mee te veren met zijn willetje in die mate van het mogelijke, zonder hem alles zomaar toe te laten. Ik merk dat hij hierdoor ook wel sneller een ‘nee’ aanneemt.

Maar het gebeurd ook dat ik heel serieus en boos ‘nee’ zeg en zijn serieuze blik meteen plaats maakt voor een geniepige glimlach, waarbij hij gewoon verder doet waarmee hij bezig was en -geen onbelangrijk detail- me recht in de ogen aankijkt. In het laatste geval dat ik me kan herinneren: alle balletjes uit zijn soep de grond op gooien.

Zoveel mogelijk zelf willen doen. Vaak schreeuwen je acties het uit: zelfstandigheid, autonomie, ongebondenheid, vrijdom, onafhankelijkheid, gebondenheid… Maar O Wee als mama twee seconden in de zetel wil gaan zitten, dan is het kot te klein. ‘Mama, komen, mama meekomen, mama kom’. Woorden die ik zo’n triljoen keer op een dag hoor. (Ik ben hier niet aan het overdrijven). Ik mag niet eten, afwassen, naar de wc gaan, naar een andere kamer lopen om even propere sokken te gaan halen. Nope, niets van dat alles.

Binnen de twee seconden sta je verontwaardigd aan mijn been te trekken, want hoe durf ik? Zomaar pipi gaan doen, in plaats van ie-de-re seconde van de dag met jou te spelen :)

Zoals je leest is het vaak dubbel: alleen wil doen, maar niet alleen willen zijn. Hij heeft dit voornamelijk bij mij, needless to say dat hij toch wel een mommasboy is.

No worries, my child. Ik blijf je handje wel vasthouden, tot je zegt ‘ik kan het wel alleen’.