Tranen vegen op het schoolplein

Vanmorgen was het zover. HET LIED. Door de hele school op het schoolplein gezongen. Niet een keer, maar twee keer.

Mjin opa, die marathons loopt. 

Alleen loopt opa, mijn vader geen marathons meer. Vorig jaar november nog wel. Nu is hij dood, 7 maanden geleden zo maar pats boem.

En dan word je weer even met je neus op de feiten gedrukt. Met prinsesses zakdoekjes bleef ik mijn tranen wegvegen.

Wat mijn dochter gaat invullen bij "Mijn opa heet...." in haar werkboekje? Waarschijnlijk "dood" of het blijft blanco. 

Alle kinderen verkleed naar school als opa en oma. Die van mij had daar echt geen zin in. Zij niet alleen trouwens. 

Er was een overvloed aan kids met grijze pruiken, wandel stokkies, kromme ruggetjes en hier en daar zelfs een rolstoel of rollator. Een kind was geschminkt waardoor ze leek op een lijk wat al een jaar of 6 in de kist had gelegen. 

Opa's en oma's hoeven niet voorovergebukt te lopen, met een stokkie of een rolstoel. De opa van mijn kind was superfit, supersportief en een superopa die alles kon, wilde en deed. 

Voor altijd jong. Ja, zo zullen we hem altijd herinneren.