Time-out of gedwongen isolatie?

Labels plakken, ik heb er echt een gigantische hekel aan. Doe lekker normaal! Toch valt onze manier van omgaan en opvoeden in de categorie "natuurlijk ouderschap/onvoorwaardelijk ouderschap".  Onze opvoeding staat heel dicht bij de natuur en we hebben lak aan wat de westerse wereld normaal vindt.

Wie weet komt een stuk over onze opvoeding in een andere blog. Nu wil ik het hebben over niet straffen en geen beloningen omdat we hier de meest vreemde blikken krijgen. Waarschijnlijk ben je vroeger ook weleens naar je kamer gestuurd nadat je iets uitgevreten had. Een time-out en nadenken over wat je fout had gedaan. Even tussen ons hè? Zat je daar echt op je kamertje na te denken wat je fout had gedaan? Ook niet hè? Kunnen we daarmee zeggen dat de "time-out" nutteloos was? 

Ik was bang om verwende wezentjes te creëren dus voordat ik hier met volle 100% overtuigd zou zijn, heb ik me eerst hierin verdiept en wetenschappelijke onderzoeken gelezen. Mocht je geïnteresseerd zijn, ik kan het boek Onvoorwaardelijk ouderschap van Alfie Kohn aanraden! Kiind magazine heeft er ook een mooi duidelijk stuk over geschreven.

Maar even over dat straffen. Het doel is om de consequentie van een bepaald gedrag of daad te laten ervaren. Ik had net al een voorbeeld gegeven over de bekende time-out. We verbloemen het mooi als een time-out maar eigenlijk is dit gedwongen isolatie, klinkt meteen heftig he? Je sluit je kind als ware op voor straf. Of het effect heeft? Volgens diverse wetenschappelijke onderzoeken niet. Een kind denkt niet na over waarom hij/zij een ongewenst gedrag heeft laten zien. Waarschijnlijk zal hij/zij denken dat hij/zij boos is op de ouders. Op deze manier ga je voorbij de oorzaak van een bepaald gedrag. Welk emotie schuilt er achter het gedrag? Ik weet uit eigen ervaring dat vermoeidheid een grote rol kan spelen. Ook ongewenst gedrag negeren is een manier van straffen. Je krijgt pas de aandacht als je gedrag vertoont wat een ouder graag ziet. Ik vind dit eigenlijk echt heftig! Het is gewoon afdwingen van goed gedrag. Daarnaast steekt een kind niks op van een straf.

Hoe dan wel? Wij doen ook niet aan belonen of beloningsystemen. Dit vind ik manipuleren/ omkopen om goed gedrag te laten zien. Met als gevolg dat het niet meer uit het kind zelf komt maar alleen nog maar iets doet voor die ene beloning die er tegen over staat. Ik vergelijk dit zelf met puppy's trainen.

Ik wil dat de emotiesen behoeftes van mijn kind serieus worden genomen. Dat gevoel wil ik hem ook geven. Wij hebben zeker geen engeltje in huis hoor! De peuter puberteit is een pittige periode, hij vreet genoeg uit. Als hij iets doet wat wij niet willen probeer ik eerst de oorzaak te achterhalen. Meestal is dit vermoeidheid of behoefte aan aandacht. Ik erken zijn emoties/behoefte door hem dit te vertellen. Maar ook dat dit niet de juiste manier is en hoe ik het wel graag zie. Heeft hij een bord eten uit baldadigheid op de grond gegooid? De consequentie is dat we dit samen opruimen. Waarom zou ik hem hiervoor straffen? Hij gaat niet nadenken waarom hij zijn bord op de grond heeft gegooid. Door hem op te laten ruimen leert hij ook wat de consequentie van zijn gedrag is. 

Ik wil hem niet leren dat mensen met macht het voor het zeggen hebben. Er mag hier veel, heel veel maar er zijn ook duidelijke grenzen. Daar hoef je bij ons niet overheen te gaan. Ook wij worden boos en we leren dat die emotie er ook mag zijn. Nee = ook nee en wordt geen ja! In plaats van straffen praten we, lossen we conflicten op en ondertussen vogelen we uit elke behoefte of emotie achter zijn gedrag zit. Voornamelijk jonge kinderen kunnen hun emotie nog niet reguleren waardoor dit zich uit in bepaald gedrag. Wij als ouders hebben ook de taak om ze daarbij te helpen. Wat mij betreft helpt straffen en belonen daar niet bij. 

Communicatie is the key!