Slaapgebrek deel 437

Iedereen kan het beamen, slaapgebrek is een gekmakend iets. Als je structureel te weinig slaapt dan beland je vanzelf op het punt dat je elke mogelijkheid wil aangrijpen om dat op te lossen. Helemaal als die oorzaak je eigenste bloedjes van kinderen zijn.

Wij slapen al zes en een half jaar structureel slecht. Sinds de geboorte van onze middelste, zijn de nachten die wij goed geslapen hebben op één hand te tellen.
Met de oudste hebben wij in de negen jaar dat hij op deze aardbol rondwandelt nooit problemen gehad. Af en toe maakt hij wat rare geluiden in zijn slaap (ik meen de laatste tijd uit al dat gemurmel de woorden: expelliarmus, crucio en avada kedavra te kunnen opmaken). Hij slaapt nu nog steeds wonderbaarlijk goed, zeker gezien het feit dat hij een stapelbed deelt met zijn hoofdbonkende broertje. Zoals die tekeer gaat.... Het is eigenlijk wachten tot hij een keer naar beneden stort want dat bed zou toch echt een keer uit elkaar moeten klappen zou je denken. Overigens is dat al eens gebeurd, maar toen lag broerlief er niet in en viel hij tijdens het in bed jumpen met bed en al naar beneden. Had vervelender af kunnen lopen maar gelukkig viel het mee. Een beetje lijm hier en daar en het bed staat weer als een huis.
Dat is het derde bed wat de middelste stuk gekregen heeft, de eerste keer als kleine dreumes is hij al bonkend ten onder gegaan en lag hij opeens met matras en al op de grond. Het peuterbed wat daarop volgde is eruit gegaan vóór het instort moment. Maar goed, dat gebonk maakt herrie. Veel herrie. We hebben jarenlang nachten wakker gelegen omdat het klonk of we in timmerdorp terecht waren gekomen. En we hebben wat uit de kast gehaald om te zorgen dat we konden slapen hoor. Tuinkussens om te dempen, anti-slipmatten om het bed op zijn plek te houden ( ging met mat en al alsnog door zijn kamer), kamer anders indelen, spiegels, nachtlampjes, stuivers voor de mogelijke aardstralen, smerige Chinese brouwsels, homeopathie en als klap op de vuurpijl een heuse (oplichtster van een) babyfluisteraar. Hier heb ik al eens uitgebreid over geschreven, maar op het moment dat zij onder het geschreeuw van wat oerkreten ons huis uit galoppeerde met een rozenkrans achter een zogenaamde geest aan, kon je de vraagtekens ongeveer boven mijn hoofd zien staan. De geest zit er gewoon nog gezellig volgens onze jongste telg dus haar galopje, gebrul en gezwaai met de rozenkrans heeft toch weinig indruk gemaakt op dat kreng.

Toen we de jongste kregen dachten we dat het nooit erger kon dat met grote broer. Mis! Uk slaapt namelijk al bijna 2 jaar bij ons op de kamer. Dat zouden we noooooit doen hadden we altijd gezegd. Maar op een gegeven moment denk je **** it, we willen gewoon slapen. Dus campingbed erin en hij sliep weer een tijdje goed. Campingbed inmiddels verruild voor een peuterbed maar meneer prefereert toch echt het grote bed, naast mama. Waardoor papa al zeker een jaar halverwege de nacht naar de bank verkast omdat met zijn drieën in ons bed wat krapjes ligt. Helaas is het op de bank ook niet al te goed toeven, want beneden huist ons poezenbeest Sien. En die brult continu dat ze naar buiten wil. En dan weer naar binnen. Om vervolgens weer naar buiten te willen. En weer naar binnen. Keer twintig.

Ikzelf ben inmiddels zo moe, dat ik overal doorheen slaap. Dus zoonlief kan bonken tot hij een ons weegt, ik hoor niks meer. Ik kan elke ochtend wakker worden en denken dat Uk doorgeslapen heeft en me omdraaien om ukje aan te treffen waar ik manlief zou verwachten.
Laatst kroop Uk steeds tegen me aan, tot ik klem lag tegen de muur, waardoor ook ik het bed uitgevlucht ben om in zíjn bed te duiken. Toen hij langsliep in het donker (om zes uur in de ochtend) en ik opeens mijn been omhoog deed, kun je je voorstellen dat hij zo ongeveer tegen het plafond zat en mijn wraak zoet was. Mama wat doe je in mijn bed??!! Ehhh Ukkie, wat doe jij steeds in ons bed??!!
Dat was het begin van betere tijden. Hij begint steeds beter te slapen en nu al vier nachten in zijn eigen bedje! Jippieeeee!

Nu nog zorgen dat zoonlief wat minder bonkt, al gaat dat ook steeds beter nu we hem voor het slapen nog tien kilometer laten rennen en veertig keer laten opdrukken. Geintje natuurlijk, maar het lijkt erop dat het tij begint te keren. Al zal het nog even duren voor de chronische vermoeidheid bij ons ook weer verdwenen is.