Schoolpleinvrees

Zomervakantie 2019

Hoeraaaa Sam is vier jaar geworden. Na een leuke tijd bij de peuters is het nu echt tijd voor de basisschool. Sam is er aan toe en eerlijk gezegd ik ook. Sam is een soort Google vraagmachine. Hij voert de vraag in, maar verwacht van zijn omgeving het antwoord op alle mogelijke vragen. Dus Google was wel mijn vriend geworden, want op de meeste vragen wist ik ook geen antwoord. Wanneer de eerste persoon op de maan was geland, hoe snel de snelste auto kon tot aan hoe maken ze een hamburger. Hij wil het liefst alles tot in detail weten.

Ok, tijd voor de basisschool dus. Maar toen het een paar weken voor de grote dag was, kreeg ik als moeder toch wel koudwatervrees. Gaat Sam het wel leuk vinden, krijgt hij wel aansluiting, houdt hij de dagen wel vol? Ik was er toch niet zo aan toe om hem los te laten. De laatste twee jaar waren wij natuurlijk eigenlijk altijd bij elkaar, behalve twee ochtendjes per week bij de peuters. De gedachte dat Sam vijf dagen van huis zou zijn, maakte mij wat angstig. Maar hij was aan de uitdaging toe en telde zelf de dagen af.

Voordat we het wisten, was het zover: De eerste schooldag. Sam liep huppelend de klas in en ik zag, dit zit goed. Wat mij opviel was niet de hoeveelheid kindjes, maar de hoeveelheid ouders. Vooral de hoeveelheid ouders die om de juf heen stonden. Ik dacht: "Oké, dit is de eerste schooldag, misschien zijn het allemaal de ouders van de kindjes die vandaag ook voor de eerste keer heen gaan". Sam zat gelijk lekker op een bankje met andere kindjes te kletsen, dus ik ging met een gerust hart naar huis.

Voordat ik het wist was het twee uur en tijd om hem weer op te halen. Ik liep naar het schoolplein, zag de hoeveelheid ouders en opeens kreeg ik vrees. Schoolpleinvrees. Ziet Sam mij wel als hij de deur uitkomt? Waar moet ik nu gaan staan? Ik loop met een wandelstok, dus ik had het gevoel dat iedereen mij aankeek toen ik het schoolplein opkwam. Ik nam mijn positie in en kon weer een beetje ademen. "Hier moet ik aan wennen", sprak ik mijzelf geruststellend toe.

En daar kwam hij hoor, als eerste uit de deur, hand in hand met een ander kindje. Zo trots als een pauw. Wauw Sam, wat ben je toch stoer en dapper. Hij had de dag van zijn leven. De eerste dag zat erop, op naar de volgende dag. En weet je, dat Sam nu vijf dagen per week naar school gaat, went. Maar dat schoolplein en de hoeveelheid ouders in de klas te zoemen om de juf..... Na een jaar ben ik daar nog niet aan gewend.