3 jaar geleden
Schaamte voor noodopvang
Een lockdown met 5 kinderen, werk, stress en daarbij ook nog de nasleep van een postnatale depressie is niet ideaal, maar ondanks dat mijn functie onder een cruciaal beroep valt vind ik het een hele stap om mijn kinderen naar de noodopvang te brengen en dit ook uit te spreken
Overal kun je het lezen; De lockdown zet door, corona maatregelen worden aangescherpt en scholen blijven langer dicht. Het enige dat ik er bij voel is niks. Niet omdat ik er niks bij wil voelen hoor, maar omdat ik er totaal geen tijd voor heb. De stress van rondvliegen begint langzaam op te breken en ons huis ziet er uit alsof de eerste de best windhoos er doorheen is gevlogen. In het normale leven hebben wij het ideaal geregeld en is mijn 32 uur werken, de fulltime baan van Arjen, onze 5 kinderen en ons leven geweldig geregeld. Of in ieder geval voor ons werkt het. In het normale leven kunnen wij echt genieten van iedere dag, maar op dit moment word het met de dag lastiger. In het "normale" leven gaat het eigenlijk gewoon goed, we leven via een strakke planning en iedereen is hier blij mee. Echter lijkt deze planning in de lockdown totaal in het niet gevallen.
In de eerste lockdown hebben wij alle kinderen thuis gehad, dit ging goed. Nu is dat wel anders. Toen waren het natuurlijk vier kinderen en een zwangerschap. maar nu is het 5 kinderen en de nasleep van een depressie. Dit heeft er bij ons voor gezorgd dat wij keuzes gebben moeten maken. Met deze reden hebben wij aan het begin van de lockdown er al voor gekozen dat onze 2 kleinste gewoon 2 dagen naar de opvang zouden gaan. Nu zeg ik wel gewoon, maar zo gewoon is het eigenlijk niet. Ik heb het idee dat ik het moet verantwoorden bij iedereen die ik het vertel en dit ervaar ik als niet prettig.
Arjen werkt gedeeltelijk gewoon op het kantoor en hierdoor zou ik hele dagen alleen met de kinderen zijn, schoolwerk moeten doen, het huishouden moeten runnen en daarbij ook nog eens mijn baas te vrede stellen. Dit was gewoon weg geen optie. Ik hou enorm van het gene dat ik doe en ik houd ook enorm veel van mijn kinderen, maar ik ben ook zo realistisch dat er gekeken moet worden na wat er voor iedereen het beste is.
Zoals vele van jullie weten hebben wij niet zo maar prachtige kinderen, maar ook een aantal kinderen die nog meer bijzonder zijn en hiermee ook nog meer energie kosten. Tidde mag in deze tijd gelukkig gewoon naar school. Dit is voor zijn structuur, rust en therapieen ook echt beter. Zijn grote broer daar in tegen heeft ASS hij is thuis en krijgt werk van school gestuurd. Dit geeft elke dag grote gevechten en samen met een verjaardag in het vizier werkt dat niet zo heel erg goed. Hij slaapt slecht, kan weinig hebben en had echt even een keerpunt nodig. Daarmee hij niet alleen , maar ik ook. Dit heeft bij mij voor gezorgd dat ik het even echt niet meer zag zitten en in overleg met zijn meester is er besloten om hem 2 dagen in de week naar school te laten gaan. Niet omdat het te veel tijd kost, niet omdat hij te druk is, niet omdat ik hem thuis geen les wil of kan geven, maar wel omdat het voor hem beter is. Hij heeft de autoriteit van een meester of juf nodig. Iemand die hem benoemd hoe belangrijk zijn werk is en die de stof op de gewende manier kan uitleggen. Ik ben geen juf, ik ben mama en een mama is gewoon echt niet hetzelfde als een juf. Zeker niet voor een jongen met ASS.
Het was voor mij wel een enorme stap om te kiezen voor de noodopvang. Ik vind dit voor kinderen waarbij er echt geen andere oplossing te vinden is. Voor kinderen waarbij ouders dagen achter een knokken om andere mensen in leven te houden. Ouders die vanuit huis les moeten geven aan bijvoorbeeld mijn kinderen, ouders waarbij het echt niet anders kan en nu? Nu ben ik ook zo een ouder, een ouder waarbij het echt niet anders kan. Of in ieder geval zo voelt het.
Voor Floyd en Yitte-Marie hebben wij de keuze gemaakt, omdat wij vinden dat wij er niet genoeg voor de rest kunnen zijn met een peuter en een baby thuis. Met onze 2 kleine muisjes thuis was het gewoon niet haalbaar om ook te moeten werken en weken lang vrij nemen is gewoon geen optie. Alleen dat de oudste nu ook naar de noodopvang gaat voelt wel een beetje als falen en daar schaam ik mij wel een beetje voor. Wetende dat het niet iets is om mezelf voor te schamen, maar ja je word er toch een beetje op aangekeken. Waarom doe jij jou kind naar de noodopvang?
Voor ons was het gewoon tijd om de windhoos terug te dringen naar een fikse storm en met zijn alle de weg op te zoeken naar de fijne en mooie zonnestralen. Deze weg is gestart en zal elke dag een beetje dichterbij komen. Het is belangrijker om met zijn alle te kunnen blijven staan en daar zijn soms ook maatregelen voor nodig.