Praten...het gebruik van woorden wordt zo overschat!

Onze B. ontwikkelde zich altijd heel snel en goed, hij liep rond zijn eerste verjaardag, hij puzzelde net ietsje later en klimmen en klauteren, kan hij als de beste!

Ook sociaal emotioneel ontwikkelt hij zich goed. Waar veel kinderen op de peuterspeelzaal nog alleen in een hoekje zitten te spelen in hun eigen wereld geeft onze B aan iedereen in de supermarkt kusjes en knuffels. Het kan soms wat overweldigend overkomen voor die andere kinderen en hij krijgt dan ook regelmatig angstige blikken toegeworpen of een duw, maar goed….hij is wel sociaal!

Het praten daarentegen, dat vlot nog niet zo. Hij zegt sinds mijn verjaard (idd het mooiste cadeau van die dag!!) mama. En een paar dagen later kwam papa ook. Dees en die zei hij al iets langer, maar daar kan hij zich prima mee redden tot nu toe. Hij wijst eens naar zijn mond zegt dees en dan snapt iedereen wat hij bedoeld, iets te drinken of iets te eten. Hij schud met zijn hoofd of knikt voor bevestiging dan wel afwijzing en al wijzend en dingen pakkend is de wereld voor hem zo duidelijk genoeg.

Soms mis is het wel eens dat hij nog geen woord zegt. bijvoorbeeld wanneer hij naar de peuterspeelzaal is geweest en ik dus geen flauw idee heb wat hij die ochtend heeft gedaan.

Maar vorige week bij het peuterzwemmen…..alle kinderen worden dan in een kringetje gezet, moeders erachter en de namen van de kinderen worden opgenoemd, alleen de kinderen want die zijn natuurlijk het belangrijkst op dat moment. We hadden Stijn, Frits, Luc, etc…..en dan als laatste Bram. Hij keek eens bedenkelijk, draait zich om, wijst naar mij en zegt: “mama!”.

Op dat moment voelde ik mij de meest trotse moeder van de hele wereld. Hij vind mij zo belangrijk dat ik met naam genoemd wordt worden bij de zwemles. Hoeveel woorden heb je verder nog nodig dan? Dit was mama, en ik hou van jou in een!