Peuterdrift.

June wil een hele hoop. Vooral een hele hoop zelf. En dat lukt niet altijd. Dat brengt drift en frustratie. Want zij wil zo graag zelf haar veters strikken, zich vlug aankleden of de deur open maken waar zij dan niet bij kan. Wil ik haar helpen, wordt de frustratie alleen maar groter. En dat snap ik wel. Want stel je voor dat je zelf graag iets wil doen en na één keer proberen het niet lukt, er vervolgens direct iemand naast je staat om het voor je te doen. Bloed irritant, vind ik zelf dan. Dat vindt June dus ook.

Wat ik geleerd heb is om het gewoon maar even te laten. Ik laat June altijd maar een beetje aanmodderen. Tot zij zelf bij mij komt voor hulp. Want bied ik haar eerder hulp aan, wordt ze alleen maar boos. En geduld, geduld is het grootste goed bij peuters. Vooral prijzen wat wél goed gaat, en stimuleren om het vooral zelf te proberen. Daarmee creëer je ook doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen. Het zit ‘m in die kleine dingen. Want lukt het dan uiteindelijk wel. Alleen of samen, zie ik June groeien.

Doordat ik mijzelf aan heb geleerd om niet direct naast haar te staan met een oplossing, leert zij het zelf op te lossen óf om hulp vragen. En dat laatste vind ik misschien wel het belangrijkste. Het is zo belangrijk dat je om hulp kunt en durft te vragen. Je niet bezwaart voelt of denkt dat je het alleen moet doen. Naar mijn mening heeft June daar later alleen maar profijt van. Want vaak zijn wij als volwassenen geneigd om alles alleen te doen, mensen niet lastig willen vallen met onze hulpvraag. Maar dat is eigenlijk onzin. Want er zijn zat mensen in je omgeving die je willen helpen. Maar je moet ze ook de kans geven. En je daar dan niet schuldig om te voelen. Ik hoop dat door deze kleine dingen, ik June aanleer om-om hulp te vragen. Ik weet niet of het werkt, maar niet geschoten is altijd mis.

Daarnaast heb je ook nog de gewone drift. Om niets, om iets kleins. Maar wat voor ons volwassenen klein is, is voor peuters vaak een heel groot ding. Want de wereld is nog maar zo klein, deze wordt steeds groter natuurlijk, maar ook dat gaat gepaard met soms onbegrip, angst en boosheid. Want ze moeten dat allemaal in dat kleine koppie verwerken.

Ik laat dat vaak maar. Hou June stevig vast en laat haar uitrazen. Dit gedrag is natuurlijk niet te verwarren het “drama-Queen” gedrag. Want daar houd ik niet van. Dan zeg ik altijd “June, lukt het om er een traan uit te persen.” Dan moet ze lachen en is het weer over. Want ze weet, hoe klein ze ook is, dondersgoed dat ik er niet intrap. Maar ze probeert het, dat is maar goed ook! Want zoals wij het altijd zeggen “Er moet wat inzitten!”

De twee is nee fase en de peuterfase is real hier in huize Grotendorst. Helaas gaat deze fase niet aan onze deur voorbij. Nu klinkt dat heel dramatisch, is het niet. Want stiekem is het een heerlijke fase, ook al wil ik haar soms achter het behang plakken. Maar de ontwikkeling die June doormaakt vind ik prachtig. Ze groeit zowel fysiek als mentaal. Haar persoonlijkheid die zich ontwikkelt, haar humor en vastberadenheid.

Hoe gaan jullie door deze fases?!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee