Opa is dood. Zomaar, pats boem, ineens.

Het telefoontje om 08:00, maandag 22 februari 2016.

Opa is dood. Zomaar, ineens, pats boem. 

Hij was ziek, heel erg ziek. Nog maar 3.5 weken wisten we dat hij ziek was. En toen zomaar ineens, was ie dood. We hadden gerekend op misschien 18 maanden met een beetje geluk. Maar nee, hij is in elkaar gezakt en toen was ie dood. 

De avond ervoor had mijn dochter hem nog aan de telefoon "Opa, goed eten en niet op de zusters mopperen", "Ja Mae, dat doe ik en de zusters zijn heel lief voor me". 

Opa was een marathon loper, tot december nog gewoon hardgelopen. En toen opeens kwam hij de trap bijna niet meer op.

Mijn man vertelt mijn dochter dat opa dood is, hij was ziek en zou niet beter worden. En nu hoeft hij niet meer te hoesten en is niet meer benauwd en heeft geen pijn meer. Vandaag blijf je lekker thuis, tante Monique komt oppassen, want wij moeten naar het ziekenhuis, opa's spulletjes inpakken en met de dokters praten. 

"Nou, opa dacht, Mae kan nu fietsen, dus ze heeft mij niet meer nodig". Ja, zo is het ook nog. 

Vorig jaar hadden opa en Mae nog geprobeerd te leren fietsen. Met veel gemopper van beide kanten, opa deed het niet goed, opa rende te snel, opa hield haar vast. 

Maar opa en Mae waren twee handen op een buik. Opa was poppendokter, reparatieman, speelopa, jurkjes maker opa, de allertrotste opa ooit. Samen puzzelen, samen doktertje spelen, de krant lezen.

Opa hield van voetbal. "Nou mama, nu hoeven we niet meer naar voetbal te kijken, gelukkig maar". Ja, ook dat is waar.

Van haar klas kreeg Mae een mooi boekwerkje met tekeningen, een speciale kaart van de juffen. De volgende dag ging ze weer naar school, wel huilend en 's middags moest ze overgeven, van de zenuwen, het verdriet. De dag daarna speelde ze weer met haar vriendinnetjes.

Een dag later vond de crematie plaats. Dat meisje van 5 was de ster attractie. Ze keek naar opa in zijn kist, gniffelde door de plechtigheid heen, toen er foto's op het scherm kwamen van onze familie. Toen papa nog lange krullen had. "Papa, jouw haar ziet er gek uit". Na de plechtigheid at ze een gebakje, moest even iene miene mutte over een Fristi of Chocomelk en schudde handjes. Want zij was  de beroemde "Mae, over jou heb ik zoveel gehoord van opa". Ze mopperde als iemand tegen haar stootte toen ze aan het tekenen en kleuren was. 

Van de mevrouw van het crematorium kreeg ze een paars knuffel sterretje. De volgende dag nam ze het sterretje mee naar school en liet het aan haar klas zien. "We waren op het feestje van opa, er waren plaatjes van opa en muziek over (Ter)schelling, want dat was zijn lievelings land". Die dag vertrokken we naar Engeland, het was vakantie en mijn vader had gezegd "Ga maar lekker weg, genieten. Wij redden ons wel". 

We hebben genoten, zijn bijgekomen van de schrik en bereidden ons voor op de adminstratieve rompslomp. 

Maar waar we ons niet op konden voorbereiden, was het zien van de lege stoel, de schoenen bij de voordeur, het laatste kopje waaruit hij gedronken had.

Mae vond de puzzel waar opa mee bezig was geweest, ze ging er mee aan de slag. "Opa's puzzel afmaken". 

Op den duur vallen alle puzzel stukjes wel op hun plek. Mae houdt ons bij elkaar. Een meisje van 5 die dol was op opa. 

"Maar hij is hier nog wel, alleen kunnen we hem niet zien. Maar hij ziet ons wel". 

"Ik mis opa", zei ik.

"Mama, iedereen is anders. Sommige mensen gaan dood wanneer ze jong zijn, soms zijn ze oud. Maar hij ziet ons echt wel hoor". 

De onschuldige wijsheid van een kleuter. 

Ze had op haar schoolfoto de jurk aan die opa nog voor haar had gemaakt. Opa heeft de schoolfoto niet meer gezien. Maar wanneer de foto wordt bezorgd, zal opa als eerste zijn die de foto ziet. Want hij is toch nog bij ons, ergens waar wij hem niet kunnen zien.