Onze laatste uren met Eva

1 jaar geleden vertelde ze ons dat Eva hoogstwaarschijnlijk niet ouder zou worden dan 2 jaar door de rot ziekte LBSL. 22 Augustus 2018 is ze 2 jaar geworden. Ze hadden het héél mooi versierd op haar ziekenhuiskamertje, dat vond ik echt zó lief dat ze dat hadden gedaan. Jeetje wat voelde dat dubbel. De dag na haar verjaardag vertelde ze ons dat Eva niet lang meer zou leven, zonder beademing kan Eva niet meer leven en is er geen toekomst meer voor ons kleine meisje. Ik wilde nog maar 1 ding Eva vast houden en nooit meer los laten. Ik dacht veel na, waarover geen idee eigenlijk. Er wordt je verteld dat je dierbaarste bezit echt binnen een paar dagen/uren er niet meer zal zijn, hoezo waarom Eva het is niet te bevatten? Ze was zó graag thuis altijd als je thuis kwam maakte niet uit waar vandaan of hoe lang we van huis waren geweest we kwamen binnen lopen en Eva slaakte dan een diepe zucht en viel als een bom in slaap zó van lekker ik ben weer thuis en nu komt ze te overlijden in het ziekenhuis waar ze altijd zó onrustig lag het doet me pijn dat we niet meer naar haar fijne thuishaven konden gaan. In mijn armen is ze gelukkig weer lekker zen en slaapt ze lekker, hoe fijn en lekker is dat toch met je kleine meisje lekker knuffelen en samen wegdoezelen liedjes neuriën en vertellen dat je veel van ze houd en ze altijd zal beschermen en ze nooit in de steek zal laten. Ik vertelde haar altijd, mama maakt jou beter daar zal ik alles aan doen moppie.... Diep in je hart weet je dat die dag niet komen gaat maar je houd moed voor beide dat houd je op de been al die tijd. Dan speelt er weer realiteit in je hoofd, ik wil haar nog mee naar huis nemen bedenk ik me dan ineens. Lekker thuis in haar eigen bedje samen liggen en dan thuis je laatste zucht uitblazen dat zou zó fijn zijn. Echter een half uur later denk ik weer Nikita serieus een ambulace rit voor Eva, nu in deze kritieke toestand? Misschien overleeft ze die rit niet eens en overlijdt ze in de ambulance. Oh men helll no dat is het laatste wat ik zou willen. Al die tijd dat ik nadenk voel ik de rust in Eva dat ze gewoon lekker bij mama zit ik geniet hier zó ontzettend van mijn allesje zó kwetsbaar en hulpeloos vertrouwd dichtbij mama, al snel bedenken Stefan en ik ons dat we haar hier laten gaan en dat als we haar héél dichtbij ons houden tegen onze warmte en geborgenheid met de grootste liefde krijgt ze een bijzonder liefdevol afscheid. Ja dat wilde we het maakt niet uit waar je bent je wilt van haar genieten zolang dat nog kan. We moesten vandaag beslissen wat we wilde omdat hun (de dokters) anders morgen zelf de beslissing nemen om de beademing los te koppelen, en niemand beslist over het leven van mijn kind behalve papa en mama zelf!



De zusters komen langs en wij vertellen hun van ons besluit. Ze geven aan dat het misschien fijn is dat alle familie en vrienden nog afscheid komen nemen. En dat hadden wij zelf nog niet bedacht je was zó met Eva bezig maar natuurlijk wilde wij dat, iedereen komt nog langs, ik zit al die uren nog lekker met Eva op schoot ik wordt al gek bij de gedachte dat ik dat over een paar uur niet meer kan af en toe wordt ik heel verdrietig en rollen de tranen over mijn wangen een seconde later denk ik weer, Nikita niet huilen geef Eva het gevoel dat je gelukkig bent en geef haar die liefde die ze nodig heeft nú. Je denkt ook misschien moet ik het nog rekken met beademing een paar dagen maar en misschien kan ik dan beter afscheid nemen of wie weet gaat het dan toch beter. Wat een belachelijk idee! Ze heeft zo'n pijn en ze moet zó hard vechten voor haar ademhaling haar hersenstam is uitgedoofd het gaat nooit meer goed komen dat zou mij echt een hypocriet maken. Als moeder moet ik de juiste beslissing nemen voor haar dat ze geen pijn meer heeft en rust krijgt. Ik barst elke keer weer in tranen uit als ik al die gedachtes af moet gaan en de gedachten dat ik haar moet missen maakt me kwaad en verdrietig! Waarom is er niemand die haar kan helpen, beter kan maken zodat ze gewoon kan spelen zoals het hoort te zijn als je kind bent.



Alle familie en vrienden zijn geweest, het is inmiddels rond de klok van 12 uur snachts. Er wordt ons uitgelegd wat er gaat gebeuren als wij besluiten de beademing eraf te halen. Je wilt het niet, het spreekt je gevoel zó tegen. Als ik dat lieve kleine snoetje zo hard zie vechten beslis ik toch heel snel. Jeetje wat een rollercoaster van gedachtes is het in mijn hoofd. We halen de beademing eraf en halen alles los behalve het infuus. Ze wordt ineens onrustig en moet héél hard werken, oh lieve schat waarom moet dit gebeuren het doet zo'n pijn om jou zó te zien.



We liggen met z'n drietjes in bed, papa probeert te slapen en ik kijk je alleen maar aan om je in de gaten te houden. Ontlasting laat je nog lekker even gaan, dan denk ik ow dat was het wat je onrustig maakte. Helaas bleef je onrustig, ik wilde je vasthouden héél dicht tegen me aan. We besloten om de zuster te roepen en jou een klein beetje morfine te geven voor de ontspanning. Ik ga op de stoel zitten en neem je op schoot lekker met een dekentje dicht bij mama. Éindelijk wordt je rustig en val je in slaap. Papa zit ook bij ons en met z'n drietjes knuffelen we elkaar en fluisteren wij jou lieve woordjes toe. Ga maar lieve schat, het is goed zó. Je hebt zo hard gestreden je mag nu gaan dan heb je rust en kun je lekker spelen. We hebben jou in ons hart gelaten en daar blijf je voor altijd met ons mee gaan.



We nemen jou in gedachten met ons mee naar huis. Het gezichtje van Eva vertrekt en ze moet huilen, kom maar hier lieve schat bij mama je hoeft niet te huilen mama zegt dat het goed is. We zijn mega trots op jou lieverd! Het doet zó verschrikkelijk pijn om te zien dat ze moet huilen, langzaam stik je eigenlijk en dat ziet er zó naar uit. Je bent zo sterk en je vecht 3 lange uren voor je leven. Lief klein schatje bespaar je krachten om lekker te spelen, mama en papa houden van jou ook al ben je straks niet meer hier. We zullen je nooit vergeten en we blijven bij je ook al zien we elkaar niet. Ze begint héél diep te ademen en ongeveer 1 keer per 3 minuten. De zuster komt om te vertellen dat het zuurstof gehalte is gedaald naar 30% alleen de hartslag blijft gewoon doorgaan op normaal niveau. Een hartje van goud oersterk en ik weet dat dat mooie hartje bij ons wil blijven, dat willen wij ook.... Ik kijk op de klok het is kwart over 3 en denk jeetje wat ben je lang aan het knokken maar het voelde als minuten absoluut geen uren. Ik pak je stevig vast ik knuffel je zo liefdevol mogelijk en kus je op je lieve bolle wangetjes en kijk naar je mooie lieve snoetje. Ik voel je langzaam weg gaan uit dat lieve lijfje van jou.



Ik voel jou pijn wegtrekken en die kruipt langzaam mijn lichaam in, ga maar lieve schat ga maar het is goed... Ik voel je lichaam leeg worden en weet dat je weg bent en je haalt ook geen adem meer ik heb alleen je warme lichaampje nog vast en voel een enorme trots opkomen dat je zo mooi bent gegaan met zoveel liefde. Vol rust en ontspanning hou ik jou lichaampje vast, ik kan je nog niet loslaten terwijl ik weet dat jij er niet meer bent. Ik wordt kalm en wordt héél stil, papa stort compleet in. We zijn verloren een helft van je hart sterft af wat een verdriet vult je lichaam en je wilt alleen maar knuffelen met het lichaampje dat daar zó verlaten ligt. Als de zuster met de dokter binnen komen lopen luisteren ze naar het hartje en verklaren dat ze dood is. Ik wil haar wassen en haar mooie kleertjes aan doen, lekker warm water en een fris snoetje nog lekker aan je ruiken. Je ligt er zó vredig bij en als ik dat zie weet ik dat we de juiste beslissing hebben genomen. Je lichaampje was het laatste half jaar zó verkrampt dat je nu door de ontspanning ineens 15 cm langer leek. Het voelde goed en ik wist dat we jou nu rust gegeven hadden, geen pijn geen strijd geen moeite meer doen om te kunnen leven. Natuurlijk had ik dit niet zo gewild maar voor jou was dit het beste klein mooi meisje.



Ik was haar nog lekker en trek schone kleertjes bij je aan, niks speciaals want heb zomaar wat in de tas gegooid afgelopen maandag maar weet je het was je fijnste broekje en je liefste shirtje en je warmste slofjes het had zó moeten zijn denk ik dan. Thuis heb ik je nog een vestje aangedaan van je zusje, dan is ze altijd dichtbij jou. Na het wassen pak ik je in mijn armen en loop nog even lekker met je rond in de kamer, ik zing nog een liedje net als altijd voor het slapen gaan ik kus je in je nekje want dat vond je altijd zó fijn en fluister je in je oortje dat ik van je hou. Papa neemt het nog even over en knuffelt ook nog lekker met Eva en fluistert ook nog lieve woordjes in je oor.



We brengen jou naar het mortuarium en morgen ga je mee naar huis, nog lekker in je eigen bedje en lekker dicht bij ons.

Tot ziens lieve Eva we zullen jou nooit vergeten!