Onze band

Lieve Liam,

Van toen je in mijn buik zat voelde ik meteen dat je een ander karakter had dan je broer. Je liet van daar al duidelijk merken dat je er was. Je reageerde op alle aanrakingen dat er op mijn buik kwamen. Je broer stopte altijd met bewegen toen iemand anders zijn hand erop legde. Het echoapparaat viel je ook steeds aan tot lachens toe van onze gynaecologe. Je hebt het lang spannend gehouden om te draaien in mijn buik. Nu nog steeds hou je het graag spannend op jou manier. Je daagt ons geregeld uit met je kapoenerij waarbij je steeds snel lachend wegloopt als we je betrappen. We waren mooi vertrokken met ons gezinnetje van 4, we waren compleet en niets of niemand kon dit stuk maken. Op zijn minst dat dachten wij...

Je was amper 4 maanden toen bij je oudere broer leukemie werd vastgesteld. We werden van elkaar gescheiden en ik moest het doen met enkele uurtjes per dag in het ziekenhuis als je op bezoek kwam. Je verbleef heel die tijd bij mijn schoonouders want wij bleven bij je broer. Los van de verschillende opnames met je broer, moest ik ook bijna dagelijks met hem naar het ziekenhuis voor chemo. Je papa moest terug gaan werken want we hadden de centjes nu eens zo hard nodig. Het gemakkelijkste en het beste voor jou was dus dat je geregeld bij mijn schoonouders bleef.

Toen corona er nog eens bij kwam kijken mocht je ons ook niet meer komen bezoeken in het ziekenhuis. Tijdens opnames moesten we het stellen met filmpjes en foto's van jou. De weekends waren vooral het moment om onze band wat aan te sterken.

Als je koorts had, moest je ook steeds weg uit ons huis omdat je broer absoluut niet mocht ziek worden. Hij had 0,0% afweersysteem en was dus nefast voor hem. Het was verschrikkelijk om je steeds terug te moeten afgeven.

Sinds we in de onderhoudsfase zitten, en je broer zijn immuunsysteem terug naar 80% is geklommen, zijn we eindelijk terug meer samen. We hoeven gemiddeld "slechts" om de week of 2 weken naar het ziekenhuis. Helaas voel ik dat je je steeds wegduwt van mij. Als ik je wil knuffelen, duw je je weg met je handjes. Je zoekt mij wel op maar ik voel dat het anders is.

Als mijn schoonmoeder je komt halen als we naar het ziekenhuis moeten, loop je meteen lachend naar haar om gepakt te worden. Zij mag je wel intens knuffelen zonder protest van jou. Als ze je komt terugbrengen begin je meteen te wenen en wil je niet naar mij of naar je papa komen. Het doet enorm veel pijn en ik voel zelfs wat jaloezie tegenover haar. Het is een dubbel gevoel want, wat ben ik hen ongelofelijk dankbaar dat ze zo goed voor je hebben gezorgd toen we er niet voor je konden zijn.

We hebben een deel van je gemist als gezin maar we beloven je dat het alleen maar zal beteren en de schade zullen inhalen. Onze band moet gewoon groeien en we geven je hiervoor alle tijd die je nodig hebt.

Liefs,

Je mama