Ons RS virus verhaal

In mijn vorige blog kon je al lezen dat Benjamin aan de pufjes zit. Dit is nu inmiddels alweer bijna 5 maandjes. Begin oktober is Benjamin opgenomen met het RS virus. 

Het begon op vrijdag. In de ochtend ben ik gezellig samen met Benjamin en mijn vriendinnetje en haar zoontje wezen zwemmen. Super gezellig en iedereen helemaal vrolijk. Benjamin ging net een maand naar de opvang toe en was vanaf dat moment steeds wat aan het kuchen, maar he niets vreemds en ook niet te managen. 

We komen thuis, ik leg het ventje vanuit de auto zo hupsakee in zijn bedje en hij slaapt heerlijk nog een uurtje door. Bij het wakker worden hoor ik een heel lief stemmetje, "naaaanaaaa" haha dat betekent mama. Benjamin lekker opgefrist en kleertjes aangetrokken. Tot hier was er echt nog niets aan de hand. 

We komen beneden en gaan lekker drinken en een koekje eten. Papa komt thuis van het werk en eigenlijk vlak daarvoor begon Benjamin al erg te hoesten. Speelde nog wel maar je zag aan hem dat ademhalen niet heel makkelijk ging. Nu begint hij ook zijn eten te laten staan, drinkt nog een beetje maar hoeft hij ook eigenlijk niet meer. Inmiddels is het al 18:00 uur en wij besluiten hem lekker in bedje te gaan leggen. Hij zal ook wel heel erg moe zijn van de dag.Benjamin ligt op bed maar hoest nog steeds vreselijk. Je hoort hem ook gewoon lichtjes huilen door zijn slaap heen.Het zit mij niet lekker. Ik zeg nog tegen mijn vriend "Ik bel de dokterspost!" Dit is niet goed. Wij halen Benjamin uit bedje en gaan meteen heen. Inmiddels heeft hij ook koorts van 39,5 graden.

We komen aan en worden zo goed als bijna direct geholpen. Er komt een arts aan en lopen met hem mee de spreekkamer in. Na 5 minuten (dit is geen grap) staan we weer buiten met een pufje. Dit moet ons mannetje helpen. Na een spoedcursus van 1 minuut moeten wij het wel redden met dit ene pufje. Thuiskomend geven wij Benjamin een pufje en leggen hem op bed. Dit alles ging zo tegen mijn moedergevoel in! Het was niet goed. Het ging niet goed met mijn kindje. Wij (mijn partner en ik) zeiden meteen dat we Benjamin niet in zijn eigen kamertje wilden laten slapen. Deze nacht hebben we bijna niet geslapen met zijn drietjes. Benjamin tussen ons is, kuchen, huilen en pijn lijden. Die nacht en ochtend weer een pufje geprobeerd te geven. Maar er zat bijna geen leven meer in ons altijd vrolijke en energieke ventje. Wilde geen eten meer en geen drinken. Meteen heb ik de dokterspost gebeld en met de spoedlijn, want 20 minuten wachten op de reguliere lijn vond ik toch iets teveel. Weer mochten wij meteen komen! Nu hadden we een andere dokter, een hele begripvolle en lieve vrouw. Die eigenlijk gelijk actie ondernam en de spoed belde van het naastliggende ziekenhuis. Nu stonden we niet binnen 5 minuten weer buiten met een pufje maar stonden we binnen 5 minuten op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis.

Benjamin werd meteen aan allemaal slangetjes gelegd om zijn hartslag en zuurstof te checken. Als je hier niets van weet zoals zijn vader en ik. Doen die cijfertjes je eerst niets. Maar als je hoort dat je kindje nog maar 58% van de 90 a 100% zuurstof binnen kan krijgt en een hartslag van 180 heeft in plaats van 140 wat acceptabel is voor zijn leeftijd. Dan begin je toch wel even in paniek te raken en je af te vragen wat er aan de hand is.Er werden wat testjes afgenomen en die werden meteen onderzocht.

Na ongeveer een half uur in het ziekenhuis te zijn, ligt Benjamin inmiddels zo goed als te slapen en vindt ook alles wel prima. Er ligt een levenloos mannetje op zo'n grote tafel met allemaal slangetjes. Zo onschuldig en machteloos. De kinderarts komt binnen, het eerste wat hij zegt is "jullie zijn hier nog wel een paar dagen, er is een kamer voor Benjamin klaar gemaakt". Yes! Iemand die ons serieus neemt. Deze kinderarts dacht meteen al aan het RS virus. Na anderhalve dag opgenomen te zijn geweest krijgen we de uitslag en het is inderdaad het RS virus. 

Benjamin heeft uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Doodziek en aan de beademing. Terugdenkend aan dat wij die ene nacht gewoon nog thuis geslapen hadden maakt mij nog wel eens bang en vooral boos dat dit gebeurd is. Dankbaar voor die tweede huisarts die het serieus nam en ons naar de spoed gestuurd heeft. Dankbaar voor al die lieve artsen en zusters die ons ventje erboven op geholpen hebben. Nog meer dankbaar voor mijn moedergevoel, dat die feilloos aanvoelde dat het foute boel was!  Inmiddels gaat het weer goed met Benjamin. Hij blijkt een combinatie van het RS virus en een Astma aanval gehad te hebben. Hij heeft nu twee keer daags één pufje. Hierdoor zijn de longetjes beter beschermd tegen welk virus ook die hem nog wil lastig vallen en hij minder snel heel ziek wordt.

Mama's, luister als je blieft altijd naar je moedergevoel.  ♡